Laatste dagen in Australië

Zaterdag 29 juni 2024

We hadden een volle dag in Margaret River. We hadden geen haast, maar we zaten toch om 9.30 uur in de auto. We hadden wat stopjes gepland, maar lieten de verdere dag maar op ons afkomen. Het eerste waar we een korte stop maakten, was een wandeling door een woud (ik ben de naam vergeten, als het al een naam had, want ik herinner me alleen het woord “walk trail”). Hierna waren we op weg naar onze eerste geplande stop bij een kleine waterval, toen we plotsklaps een veld met vele kangoeroes zagen. Natuurlijk even een fotootje en filmpje schieten. Daarna door naar de waterval. Het was geen volle waterval, maar even leuk om mee te pakken. Na wat rijden kwamen we op de Caves Road terecht, een weg waar héél veel grotten aan lagen. We hebben meteen maar de eerste gepakt, te weten de Calgardup Cave. Hier deed je een self-tour met helmen met lampjes erop. Een charmante foto staat in de galerij. De verkoper van de kaartjes had een gids kunnen zijn, want hij kon zoveel gepassioneerd over de grot vertellen. Ik snapte later ook wel waarom hij geen gids was/wilde zijn, want in de grot kon je twee kanten op. De eerste was vele trappen naar beneden én je moest 30 meter gehurkt de grot door met alleen een lichtje op je hoofd. Daarna door naar de andere kant, maar je moest eerst weer vele trappen omhoog. De andere kant had ook vele treden naar beneden, die later ook weer omhoog moesten worden beklommen. Terugkomend op de kaartjesverkoper: als je 3 of 4 keer per dag die treden op en af moet, ben je met je 40^e al gehandicapt voor het leven. Deze man was trouwens al een 60-plusser. Deze grot was de moeite meer dan waard.

We hadden wel een bakkie verdiend. De kaartjesverkoper (daar is-ie weer!) wist een heel goed pie-restaurant, 15 minuten verderop. We moesten ook zijn naam maar noemen. Wij daarheen. Een hele leuke tent midden in het bos. Het leek erg druk, maar het liep allemaal snel door. We hadden een mooie tafel nabij de houtkachel, dus koud hadden we het niet. De pies én de koffie smaakten verrukkelijk. Helaas kregen we geen korting door het noemen van de naam van de kaartjesverkoper….

We gingen door naar Hamelin Bay, een heel mooi strand, waar je de roggen zou kunnen zien zwemmen. Het strand was prachtig met wit zand, maar we hebben helaas geen rog kunnen spotten. Hans heeft nog even gespeeld met zijn drone en ons van bovenaf op de foto gezet. We zijn daar een aardig tijdje geweest, maar moesten weer door.

De kaartjesverkoper (die loopt toch als een rode draad door de dag) had ons verteld dat bij Finders Bay je whale-watching kon doen. Dat wilden we natuurlijk wel, maar dat was nog wel even rijden. Uiteindelijk daar aangekomen hebben we géén walvis gezien, maar het was wel een heel leuk stuk strand en groen. Geen spijt van gehad. Daarna zijn we weer teruggereden naar onze accommodatie in Margaret River, waar Rob en Linda (lees Rob) de beurt hadden om te koken. Lekkere gebakken aardappelen, sla en een bal gehakt. Hierna ging een ieder naar zijn eigen cabin om de laatste avond in deze leuke accommodatie in rust door te brengen.

Zondag 30 juni 2024

Vandaag vertrokken we naar onze laatste bestemming, Perth. Om 9.15 uur vertrokken we. Het zou een lange rit worden (275 km), maar dit gingen we natuurlijk niet in één keer rijden. We stopten bij een strandje, die we even hebben bekeken. Onderweg hebben we wat broodjes en beleg gekocht, want waar we heen gingen, konden we wel picknicken. We gingen namelijk naar Lake Clifton Thrombolites. Hier in het water liggen sedimentaire gesteentes van biologische oorsprong (gepikt uit Wikipedia. Zie deze pagina voor verdere informatie). Voordat we daar heen gingen, hadden we eerst een broodje gegeten, maar vanwege de zwarte vliegjes en het vallen van een beker melk (op mijn broek dus!), waren we snel uitgegeten.

We gingen door, want we moesten nog een eind rijden naar Perth. Onderweg kwamen we weer langs Mandurah, waar we de dolfijnen in het wild een paar dagen geleden gespot hadden. We besloten om daar een stop in te lassen. Helaas hadden de dolfijnen niet zoveel zin om zich te laten zien, hoewel we wel een paar vinnen hebben gespot.

Hierna door met onze rit naar Perth, maar eerst op een terras in het zon een drankje gedaan. Uiteindelijk kwamen we om 17.30 uur aan bij ons hotel in Perth. Het was het eerste hotel dat we ook hadden toen we de eerste avond in Perth aankwamen. Vlakbij het vliegveld, daar hadden we een appartement met 2 badkamers en 2 slaapkamers en een volledig geoutilleerde keuken. Wat bleek: we hadden precies dezelfde kamer als de eerste keer, nr. 26. Rob en ik gingen boodschappen doen, want we wilden chili con carne eten. In de supermarkt was het zoeken naar bruine bonen en mais. Gevonden. Monique zou koken en moest hard lachen bij het openen van de bruine bonen, dit was dus witte bonen in tomatensaus en de mais waren kikkererwten. Maar alles bij elkaar gegooid en het resultaat was lekker! De avond brachten we gezellig in het appartement door met keezen en een biertje.

Maandag 1 juli 2024

De tijd gaat nu hard. De laatste volle dag in Australië is aangebroken. Morgenochtend worden we om 06.00 uur door de hotelshuttlebus naar het vliegveld gebracht. We gaan morgen naar Kuala Lumpur, waar we 3 nachten zullen verblijven.

Vanmorgen vroeg hebben we de auto ingeleverd op het vliegveld. Hierna met de trein naar het centrum van Perth. Na een bakkie gingen we uiteen. Rob en ik gingen naar Kings Park met o.a. de botanische tuin. Daar zijn prachtige uitzichten. Hierna snel wat eten, want om 13.00 uur hadden Rob en ik een boottocht van 90 minuten op de Swan Lake met een snelle boot. Dit was erg gaaf en we hebben erg genoten. Ondertussen waren Hans en Monique op een terras neergestreken en ons geappt waar ze zaten. Wij er ook heen. Hans en Monique hebben heel veel gelopen. We waren allemaal bekaf en besloten terug te gaan naar ons appartement met de trein. Na wat rusten besloten we voor de laatste keer te gaan uit eten in een Taverne op 3 minuten lopen. We hebben een heerlijke afscheidsmaal gehad in deze Tavern. Heel bijzonder was, dat de vrouwelijke barbediende in haar lingerie rondliep te bedienen. Hoe dan? Helaas hadden wij een jongeman die ons eten bracht. We hebben maar geen foto genomen, want privacy gaat voor alles, hoewel als je er zo bij loopt… Ik weet wel, dat de mannen erg genoten hebben, van het eten dus…… Hierna moesten de koffers weer gepakt worden, want zoals ik al schreef vliegen we morgenochtend naar Kuala Lumpur en nemen we afscheid van Australië. We zijn zeer benieuwd naar Kuala Lumpur.

De jongelui zijn van plan volgend jaar naar Nederland te komen (yeah!).

Het allerlaatste verslag komt dus uit Kuala Lumpur óf heel misschien uit Nederland. Vrijdag zijn we weer thuis.

Groetjes, Linda

Laatste dag in Melbourne en door naar Perth en omgeving

24 Juni hebben we de hele dag in Melbourne vertoefd. Ik (Monique) had ’s morgens eigenlijk niet zo’n zin in de drukte van de stad, maar eerlijk is eerlijk: ik vond het leuker dan ik dacht. We dachten trouwens in Azië terecht te zijn gekomen: meer Aziaten dan blanken (mag dat nog?!?) tegengekomen. Melbourne is qua gebouwen een rare mix van gezellige oude gebouwen in Engelse stijl en giga hoge strakke torens.

Ieder stel ging z’n eigen weg. Dat liep anders: ruim een half uur lopen van ons hotel af (en we waren echt random een kant op gegaan) lopen we Rob en Linda tegen het lijf. Was in Sydney ook al gebeurd. En geloof me, da’s in zo’n mega stad héél erg raar.

De botanische tuin, volgens een wat groezelig mannetje die als vrijwilliger de toeristen de weg wijst de op een na mooiste van de wereld, was inderdaad een groen pareltje in die grote stad.

’s Avonds vlogen we naar Perth; een vlucht van 4,5 uur. Ik heb er weinig van meegekregen: tijdens het kijken van een film vielen m’n ogen dicht en heb geslapen tot de landing. Het was in Perth inmiddels 00.30 uur (maar twee uur vroeger dan in Melbourne).

25 Juni zijn Rob en Linda in Perth gebleven en zijn Hans en ik met trein, underground en bus naar ons motel in Mandurah gereisd. Een reis van ruim 2 uur voor nog geen 3 euro p.p. Dat kon niet kloppen, dachten we. We hebben het drie keer gevraagd en zijn gecontroleerd: het klopte echt. Voor dat geld koop je bij ons nog niet een enkeltje Beverwijk!

De volgende dag werden we wakker terwijl het stortregende en de temperatuur nogal was gaan zakken. De lokale bevolking is dat absoluut niet gewend, dus die lopen met 14 graden al met ijsmutsen op. We zagen zelfs honden met een jas aan. Na het ontbijt kwamen onze oude buren ons ophalen, die in de buurt van Mandurah zijn gaan wonen. (Zij is oorspronkelijk Australisch.) Het weerzien was ontzettend leuk en warm. Na koffie, taart en bijpraten in hun huis namen ze ons mee naar een baai met dolfijnen (we konden ze bijna aanraken, zo dichtbij!) en naar een veldje waar de kangoeroes lagen te chillen. Ook kwamen we langs een memorial van een man die tijdens het surfen door een haai was gegrepen: eerst kwam de man aanspoelen en later z’n surfboard met z’n been eraan vast… Gebeurt niet vaak, maar je zal de pechvogel maar wezen … Het weerhoudt onze buren niet om zelf te surfen. Overigens waren de golven daar zó gaaf; zulke hoge had ik alleen nog maar op film gezien.

Een super dag dus met een gouden randje, die we afgesloten hebben met een maaltijd in de Ierse pub.

Ik wil nog vertellen over de aboriginals en wat andere typisch Australische zaken, maar ik moet sluiten: Hans en ik hebben een kookbeurt vanavond en het is bijna etenstijd. Tot later! Monique

Addendum Rob en Linda

Melbourne. Rob en ik hebben 2 jaar geleden deze stad al bezocht. Wij vinden het niet zo’n geweldige stad, maar hebben er toch wel een leuk dagje van kunnen maken. We gingen met zijn viertjes dan ook al op tijd naar het vliegveld, waar we nog een paar uurtjes moesten doorbrengen. Om 22.45 uur moesten we vliegen. De vlucht ging aardig op tijd. We kwamen om 03.00 uur aan in Perth. De tijd in Perth is 2 uur vroeger dan in Melbourne, dus de tijd ging ineens terug naar 01.00 uur. Met de shuttlebus van ons verblijf kwamen we aan in onze accommodatie. Na een kopje thee gauw onder de wol. Bekaf!

De volgende ochtend gingen Rob en ik al vroeg weg, want wij gingen de auto ophalen op het vliegveld, want wij zouden naar Perth rijden. Zoals Mo boven beschreef gingen zij een paar dagen met de oude buurtjes optrekken. Nadat we de auto hadden zochten we eerst een restaurant om eens lekker te ontbijten. Was wel een half uurtje rijden. We hadden heerlijke ontbijtgerechten (o.a. Eggs Benedict, mijn favo). Hierna reden we snel naar Perth centrum, want daar wachtten Irene en Cory op ons. We hadden nog 2 dagen met elkaar. Zo fijn! Eerst gaven we onze spullen af in hotel Oaks, waar Irene en Cory ook verbleven. Na de liefdevolle begroeting (hoe fijn was dat !) gingen we op weg. Eerst een koffie in het centrum van Perth gedaan en daarna met een Uber naar Fremantle, zo’n 35 minuten rijden. Daar gingen we de gevangenis bezoeken. We deden een tour met een gids. We moesten even drie kwartier wachten, maar dat was geen straf. Het was mooi weer en we gingen het centrum van Fremantle in. Het is een leuk stadje met een goede vibe. De gevangenistour, we deden de True Crime Tour, was zeer interessant. We hadden ook een goede gids. Na de tour gingen we naar de Brewery waar we een biertje dronken en wat te eten namen. Daarna was het tijd om terug te keren naar downtown Perth. In ons hotel was de kamer klaar. We besloten even een uurtje voor ons zelf te nemen. Om 1830 gingen we naar de Italiaan, niet ver van het hotel, met 4 minuten waren we daar. Het was een prachtig pand, helaas duurde het een hele tijd voordat er gevraagd werd of we iets te drinken wilden, laat staan eten. Ineens stond de chef bij ons tafeltje en bracht ons een paar borden met gerechtjes om te delen. On the house, zei hij en met excuses dat onze tafel gewoon vergeten was. Hij was ook pissig op zijn personeel, dat ze zo met ons om gingen. Kort hierna kwam het eten dat heerlijk was. Rob ging op het eind afrekenen en kreeg zowaar 10% korting op de rekening. Mooi meegenomen. De jongelui namen ons mee naar een rooftopbar, 18 etages hoog. We hadden een mooi uitzicht op Perth met al zijn lichtjes. Een ieder nam een cocktail. Ik had iets met limoncello. Ik zocht nog naar Sex on the Beach, maar dat schonken ze niet. Dat vind ik namelijk de lekkerste cocktail. Het is zeker ouderwets, net als ik…. Ik moet wel zeggen, Rob is niet van de cocktails, hij nam een gewoon ouderwets biertje, dat prima smaakte. Hierna liepen we terug naar ons hotel en namen daar afscheid van elkaar.

De volgende ochtend gingen Rob en ik uit ontbijten en daarna door naar het water. Daar was het erg gezellig. Helaas was het weer minder dan dinsdag. Het regende af en toe. Irene en Cory appten ons dat ze in een gezellig restaurantje zaten en of we ook kwamen. Toen we eenmaal binnen waren, begon het aardig te regenen. We zagen in de bar een man met rossig haar dat bijna tot de grond kwam. Ik heb hem stiekem gefotografeerd. Na het eten en een wandeling door het centrum gingen Irene en Cory met onze auto naar een ander hotel, dat geboekt is door de firma waarvoor zij werken, want Irene moet donderdagochtend om 06.00 uur vliegen naar haar werk. Wij hebben nog even gerust op de kamer, want ondanks alles is Rob af en toe best wel moe. We hadden om 16.00 uur afgesproken om te bowlen. Op 7 minuten wandelen vanaf het hotel. We bespraken 2 games (Euro 100,--!). Het eerste potje won Irene, het tweede potje won Cory. Het was heel gezellig, zonde dat wij oudjes verloren. Na het bowlen hebben we een drankje gedaan in het bowlingcentrum en nog even op de boksbal gepuncht. Ik had meer punten dan Rob!! Cory won. Irene was een goede tweede. Na nog een drankje gingen we in de photo-booth rare foto’s maken. Toen nog een drankje. De tongen kwamen goed los en we hebben nog fijne gesprekken gehad. Toen was het toch echt tijd om naar het hotel te gaan, want Irene moest vroeg haar bed uit. Cory zou vrijdagochtend naar het werk vertrekken. Bij het hotel hebben we dan ook écht afscheid moeten nemen. Met een traan en een lach stapten de jongelui in een Uber, die hen naar hun hotel bracht. Ze zijn van plan volgend jaar naar Nederland te komen. Dus we moeten nog een jaartje wachten. Fijne dagen met ze gehad, maar afscheid doet altijd pijn….

Donderdagochtend gingen wij ook weer op pad. We gingen Hans en Monique oppikken in Mandaruh. Het weer was niet al te best. Om 10.30 uur reden we voor bij hun hotel. Eerst even een bakkie gedaan. Daarna liepen we met zijn allen een rondje. Leuk stadje daar. Wat zij de dag ervoor hadden gezien, waren dolfijnen in het wild. Dát wilden wij natuurlijk ook zien. Was niet ver rijden en Rob en ik hebben ook erg genoten van de dolfijnen in het wild. Het leek net Dolfinarium, ze maakten ook sprongen. Gááf! Hierna reden we naar een stukje strand met hele hoge golven. Mo en ik liepen voorop en de golven waren door het mindere weer véél hoger dan de dag ervoor. Plots kwam er een golf, Mo en ik moesten “rennen voor ons leven” (lees we wilden niet nat worden). Ik heb het gefilmd en je hoort een paar gillende keukenmeiden op het filmpje. Dit filmpje is natuurlijk geheim en gaat niét het internet op….

Hierna was het tijd om naar onze accommodatie te rijden, een rit van zo’n anderhalf uur. Onderweg gingen we in restaurant Cut (zo heet het écht) lunchen met uitzicht op het water en waar de dolfijnen ook kwamen (wel ver weg, maar toch). Onze accommodatie zag er erg leuk uit aan de buitenkant. Echter, binnenshuis waren er toch wel wat mankementen. We zouden ’s avonds in de gemeenschapsruimte nog een kaartje leggen, maar het was er koud en niet echt schoon en het stonk naar barbecue. Voor deze ruimte waren een man en vrouw aan het barbecueën. De man met korte broek, hempie en slippertjes aan. We vroegen nog of hij het niet koud had. Dat had ie dus niet. Hij zag er ook onverzorgd uit. Het duurde geen 10 minuten dat ie naar binnen kwam om zich warm aan te kleden. Wij waren snel vertrokken uit die ruimte en gingen op tijd onder de wol.

Vrijdag 28 juni

Om 9.00 uur alles ingeladen en op weg naar Busselton, de pier (Jetty) Het was maar 10 minuten rijden. De pier is 1800 m lang. Wij hebben hem bewandeld. Aan het eind was een gebouwtje waar we een rondleiding deden, waarbij je elke keer een trap afging en bij ramen naar buiten kon kijken en vissen zag zwemmen. Was leuk. De weg terug op de pier gingen we met een treintje. Eerst moesten we een half uur wachten, voordat-ie kwam. In het treintje hebben we heerlijk gelachen. De trein ging zó snel, je moest je goed vasthouden en hopen dat je niet het raam uitgeslingerd werd. Ik bedoel eigenlijk de trein ging zó langzaam…..

Eerst een bakkie met wat lekkers gedaan. Hierna de auto weer in en een supermarkt opgezocht voor een picknick. Na een uurtje rijden had Mo een leuke plek gevonden om te picknicken. Het was een soort van camping/park. Later bleek dus dat het onze accommodatie is voor twee nachten! Toeval bestaat niet. We vonden wel een andere plekje om een broodje te eten, namelijk in een mooi parkje genaamd Rotary Park, waar we nog een wandelingetje hebben gemaakt. Hierna door naar onze accommodatie en boodschappen gedaan voor vanavond. We koken om en om deze twee avonden. Vanavond had Hans (met de hulp van Monique) heerlijke pasta met zalm en broccoli gemaakt. Onze kamers hebben geen keuken, dus we moesten gebruik maken van de buitenkeuken. Morgen is het onze beurt. ’s Avonds zijn we nog naar het centrum gelopen (1 km) om gezellig een biertje te drinken. Het was een sportcafé en we zagen op de televisie de TT van Assen!

We hebben minder uitgebreid geschreven als gebruikelijk, maar zoals jullie merken, we doen zoveel dat we ’s avonds soms te moe zijn en hierdoor geen zin hebben om het blog te schrijven. Maar jullie zijn weer op de hoogte. We vermaken ons prima. De tijd gaat nu hard. Nog 4 nachtjes Australië voordat we dinsdag naar Kuala Lumpur vertrekken.

Groetjes,

Linda

The Great Ocean Road

Vrijdag 21 juni 2024

Allereerst willen we jullie bedanken voor de commentaren op onze verhalen, dat vinden wij leuk om te lezen. We hebben zelfs “vaste” mensen, die bij ieder verhaal iets plaatsen. Leuk !

Vanmorgen ging weer op tijd de wekker, want de shuttleservice van het hotel stond om 06.15 uur klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Het was een kort ritje en we waren ruim op tijd op het vliegveld. We gaan namelijk naar Melbourne, de Great Ocean Road rijden. Als eerste op het vliegveld kijken we altijd op de borden of onze vlucht op tijd gaat en waar we de koffers kunnen droppen. Gisteravond had Rob ons al ingecheckt. Rob kijkt op het bord en ziet dat onze vlucht gecanceld is. Monique beaamt dit, zij ziet het ook…. Ik kijk snel op de mail, geen bericht te zien. Wat nu? Wij naar de balie en om uitleg gevraagd. De vriendelijke meneer achter de balie boekt ons zonder blikken of blozen om naar de vlucht van 12.00 uur. Dit vinden wij jammer, want dan zijn we een hele ochtend kwijt (en veel te vroeg ons bed uit, maar dat terzijde!). Het wordt ons mar niet duidelijk waarom de vlucht is geannuleerd…. Opeens out of the blue zegt de vriendelijke meneer hoe wij erbij komen dat onze vlucht is geannuleerd, want hij is helemaal NIET geannuleerd. Oeps, rode koontjes bij ons allemaal. Dus we moeten weer teruggeboekt op onze originele vlucht van 8.15 uur…. De vriendelijke meneer blijft vriendelijk. Als alles weer (terug)geregeld is, lopen we gauw weg met duizenden excuses…. We hebben volop de tijd om hier nog eens stevig over te discussiëren wat er gebeurd is….

We konden op tijd boarden. De vlucht (de befaamde, beroemde) vertrekt zelfs voor de daadwerkelijke tijd. Het is sinds lange tijd dat Rob en ik weer eens mogen meemaken dat een vliegtuig op tijd vertrekt en wij vliegen toch wat af… Het is maar 1.20 uur vliegen. We mogen, zoals op elke domestic vlucht, gratis eten en drinken uitzoeken voor een bepaald bedrag, omdat Rob met alles boeken toentertijd member van Jetstar is geworden. Dat is natuurlijk mooi meegenomen. Echter, omdat het ditmaal een korte vlucht is, krijgen we voor AUD 5,-- minder. Maar wij klagen niet!

We kwamen om 9.45 uur aan in Melbourne op het vliegveld Avalon. Dit is het kleinste vliegveld van Melbourne. De grootste (internationale) luchthaven is Melbourne Airport, daar vliegen we over een paar dagen weer vandaan. Maar zover is het nog niet. Zoals ik al zei, het is een klein vliegveld en de koffers lieten ook niet lang op zich wachten. Het autoverhuurbedrijf zat één deur verder en Rob was de 2^e persoon in de rij. Dat ging vlot allemaal. We hadden een Isuzu Mux 3 liter diesel gehuurd. Dat was wel even iets anders dan onze vorige auto’s, de Kia Carnival. Helaas was die daar niet te huur. Dit was ook een 7-zitter, maar lang niet zo lekker zittend en rijdend dan de vorige. We zijn verwend.

Voordat we op pad gingen naar de Great Ocean Road even snel boodschappen gedaan in Geelong. Daar langs de boulevard gewandeld en iets verderop gepicknickt. Daarna gingen meteen op pad, we hadden namelijk een rit van 2 uur voor de boeg. We hadden wel wat stops onderweg ingepland. Onze eerste stop was bij een mooi uitzicht op zee, dit was nog geen Great Ocean Road (vanaf nu noem ik die GOR). Onze 2^e stop was bij vuurtoren met veel groen erom heen en mooi uitzicht op zee. Daar hebben we even wat tijd gespendeerd en de nodige filmpjes en foto’s geschoten. We zijn ook nog gestopt in het plaatsje Lorne. Hier hebben Rob en ik vorig jaar geslapen. De bestemming hier was Teddy’s Lookout, die uitkijkt over de GOR. Zijn naam dankt hij Edward, zoon van koningin Victoria. Verder is het hoogste uitzichtpunt van de GOR en geeft vergezichten als geen ander. Het ligt ietwat verstopt bovenop een heuvel aan een smalle landweg. Als laatste stop vandaag was de Memorial Arch. Dit is het startpunt van de GOR en waarschijnlijk het meest gefotografeerde hoogtepunt (op de 12 Apostles na). Het is een kunstige, houten boog met de grote letters “Great Ocean Road”. Een foto zit in de fotogalerij. Dus we zaten nu daadwerkelijk op de Great Ocean Road: een weg langs de zuidkust van Australië in de staat Victoria. De weg van 243 km lang ligt tussen Torquay (oostkant) en Allansford nabij Warrnambool (westkant). In 1919 werd begonnen met de aanleg door soldaten die van de Eerste Wereldoorlog terugkwamen. Ze bouwden eraan tot 1932. De GOR werd gewijd aan de slachtoffers van de oorlog en is dientengevolge het grootste oorlogsmonument voor slachtoffers uit de Eerste Wereldoorlog. De weg voert langs verschillende bezienswaardigheden en heeft prachtige kustlijnen en voert door mooie landschappen.

Hierna werd het toch wel tijd om in één streep door te rijden naar Apollo Bay, waar we een prachtige kamer in een aparthotel hadden. Jammer dat we hier maar één nacht verblijven. Mo en Hans boden ons een etentje aan voor het organiseren e.d. van de reis. We hebben heerlijke langzaam gegaard rundvlees met groente en aardappelpuree gegeten. Hierna werd het tijd om vroeg de koffer in te duiken na de lange, lange, maar mooie dag.

Zaterdag 22 juni 2024

Vandaag om 9.00 uur verzamelden we bij de auto met al onze spullen. Tijd om de Great Ocean Road helemaal te rijden, een rit van een goede 200 km, maar met diverse stops. Het was bewolkter dan gisteren, maar dat zou moeten openbreken. Het weer is een stuk kouder. We hebben dan ook de jassen wel nodig. Onze eerste stop zou zijn de 12 Apostles, maar dat was nog wel een stukje rijden. Daarom eerst een stop gemaakt op het mooie strand, die bijna de hele GOR aan onze linkerhand ligt. Daarna kwamen we een bord tegen met Princetown Beach. Een stukje lopen door het mooie bos totdat je over een stuk strand loopt en tegen de zee aanloopt. Met die mooie rotsen eromheen: prachtig. We zagen ook kangoeroe-pootafdrukken tegen. Helaas geen gezien. Teruglopend naar de auto waren we Hans en Monique kwijt. Die bleken achteraf een “natuurlijke” pisstop te hebben gemaakt, maar Monique had ook een encounter gehad met een hele grote kangoeroe. Ze was zeer onder de indruk.

Door naar de 12 Apostles. 1 km voor de Apostelen hebben we Hans en Monique eruit gegooid, die wilden graag de Gideon Steps doen: kliffen in de vorm van een trap die uitkomt op een heel mooi strand en die komt weer uit bij de 12 Apostles. Rob en ik gingen lunchen in Port Campbell, een leuk plaatsje 7 km verderop en waar we toevallig vorig jaar een nacht hebben geslapen. Terugkomende bij de 12 Apostles waren Hans en Monique klaar met hun wandeling en hadden de apostelen al gezien. Rob en ik gingen gauw nog even een foto maken bij de 12 Apostles, hoewel het er na al die jaren nog maar 7 zijn! Het blijft een mooi gezicht. Vorig jaar was het stervensdruk, nu viel dat reuze mee.

Toen met zijn allen weer in de auto, nog een bakkie gedaan in Port Campbell, om naar Lord Ard Gorge te rijden. Die is vernoemd naar het vergane schip dat vernoemd was naar het gelijknamige meer in Schotland.

Door naar de London Arch (voordat de “brug” in zee stortte Londen Bridge).

Door naar de Grotto (mijn favo!): een door een zinkgat ontstane combinatie van een spuitgat (blowhole) boog en grot.

De dag zat dus behoorlijk vol. Tijd om naar ons hotel te gaan, want we wilden voor donker aankomen en het begint hier even na 17.00 te schemeren. Ons hotel stond in Warrnambool. We rijden er tegenaan en Rob en ik dachten gelijk dat dit hotel toch wel heel erg bekend voorkwam. Inderdaad, hier sliepen wij vorig jaar dus ook. Grappig, zelfs de WiFi deed het nog!

’s Avonds hebben we heerlijk Italiaans gegeten in een gezellig restaurant, dat aardig vol zat, wat wil je ook op zaterdagavond. Vermeldenswaardig is nog dat er een hele bijzonder schilderij op de muur van het restaurant was geschilderd met naakte vrouwen.

Zondag 23 juni 2024

Vanmorgen om 9.30 uur verzamelen bij de auto. We hadden namelijk een excursie geboekt bij het Warrnambool Wildlife Encounters. Dit lag op 15 minuten rijden. Wat hebben wij daar genoten. Het is een beleving met allerlei soorten Australische dieren. We zaten in een ruimte met ongeveer 30 man, waar een gids het een en ander vertelde en waar de één na het andere diertje tevoorschijn werd gehaald, bijv. een slang, de zwartkop python (néé, geen giftige). Degene die deze slang om de nek wilde hebben, kreeg hem dus om zijn nek. Rob en ik bedankten voor de eer (hoewel ik het toch geprobeerd heb, ik heb hem 2 seconden om mijn nek gehad!). Hans en Mo hebben de slang een tijd om hun nek gehad. Chapeau. Allerlei diertjes en dieren werden gehaald en in de armen gelegd van de bezoekers, ook de kleine kinderen kregen kleine beestjes in hun armen. De groteren kregen ook een hele zware slapende wombat van 23 kg in zijn armen. We hebben hem alle vier in de armen gehad. Kicken. Verder diverse soorten buideldiertjes, ook een kleine kangoeroetje. De andere namen ben ik vergeten. Ook de kookaburra ontmoet. Dit is een lachvogel en een ijsvogelsoort. De naam lachvogel sluit op de roep van deze vogel die erg op de menselijke lach lijkt. Deze vogel is niet mensenschuw en is makkelijk benaderbaar.

Na deze ontmoetingen (encounters) kregen we een emmertje voer in onze handen en gingen we naar buiten. Daar waren de kangoeroes, die we mochten voeren. Zo lief. Er liepen zelfs enkele witte kangoeroes. Er liep ook een emoe en wat herten. Na wat uitleg, gingen we een hekje door naar de lachende uil. Ik zag ondertussen boven een schutting/poort uit mijn favo’s: de koala’s. Deze poort ging gelukkig ook open en daar mochten we de koala’s van boven en beneden van links naar rechts fotograferen. We mochten ze zelfs onder begeleiding aaien. En laten ze nou ook wakker zijn, want koala’s slapen 20 uur per dag. Er sprong zelfs één van de ene tak naar de andere. Na vele foto’s en filmpjes gingen we nog naar het “natte” gedeelte met gansen, een zwarte zwaan, pauwen e.d. Toen dachten we dat het nou wel klaar was, nee, er was nog een gedeelte met dingo’s. Ja, daarna was het toch echt op! Wat hebben wij genoten. Dit maak je niet vaak mee. Het was ook een speciale excursie.

Hierna moesten we nog 275 km rijden naar Melbourne, onze eindbestemming van vandaag. We hadden honger en dorst, dus nog gestopt bij weer een leuk koffietentje, waar we tevens een broodje bij aten. Toen door naar Melbourne, waar we om 15.30 uur arriveerden bij ons hotel. Je merkt dat je in een grote stad bent, want het was – ondanks dat het zondag was – behoorlijk druk. Onze auto konden we in de garage zetten.

We hebben morgen de hele dag de tijd om Melbourne te verkennen. Rob en ik zijn hier eerder geweest. Het is een aardige stad, maar kan niet tippen aan Sydney. Morgen vroeg in de avond gaan we naar het vliegveld (het grootste waar ik eerder over schreef) waar we om 22.45 uur gaan vliegen naar Perth, onze alweer laatste bestemming in Australië! Mo en Hans gaan een paar daagjes naar hun oude buurtjes met de trein en Rob en ik zien Irene en Cory nog een paar daagjes in Perth (kan niet wachten), voordat we weer voor een jaar afscheid moeten nemen, maar zover is het nog niet.

Groetjes,

Linda

Laatste dag Blue Mountains 18 juni en bezoek aan Sydney 19 & 20 juni

Dinsdag 18 juni, Blue Mountains

Uit Wikipedia

Het nationaal park Blue Mountains (Engels: Blue Mountains National Park) ligt in het zuidoosten van deAustralischedeelstaatNieuw-Zuid-Wales, op een afstand van 99 kilometer vanSydney.

Het park heeft een oppervlakte van 247.021hectare. Het is een van de best toegankelijke parken van Australië. In het scala aanmicroklimatengedijt hier een grote verscheidenheid aan plantensoorten, waaronder 92 verschillende soorteneucalyptusbomen.

Het gebied kenmerkt zich door uitgestrekte, deels onbegaanbare, gebieden metkliffentot 300 meter hoog. Het landschap wordt gekenmerkt door schaduwrijke kloven, vochtigevalleienenwatervallen.

In veel bergplaatsen beginnenwandelroutes, langs rotsen en kliffen, watervallen en door valleien, van licht tot zwaar. Deze routes variëren in lengte van 1 uur tot meerdaagse tochten.

Vandaag een volle dag in de Blue Mountains. Gisterenavond hadden we dagpassen voor Scenic World aangeschaft. Scenic World is een park in de Blue Mountains waar je kan wandelen en / of trials kan hiken.

We hadden afgesproken dat we rond 9.45 uur vanaf onze Airbnb naar de Skyway gaan lopen. Echter, iedereen was al ruim voor dat tijdstip gereed en om 9.15 uur wandelden we naar Echo Point / Three Sisters. Dit is een iconische plek met een prachtig uitzicht over de Canyon waar we de dag door wilden brengen. Vanaf dat punt hebben we de Prince Henry Cliff walk genomen welke ons langs de rand van het ravijn, helemaal naar de Skyway bracht. Een wandeling van circa 30 minuten. De Skyway is een grote kabelbaangondel die je horizontaal van de ene naar de andere kant van het Jamison ravijn brengt. Het ravijn is op het diepste punt 270m meter, leuk is dat je op de bodem van de gondel op een glasplaat kan staan en dan in de diepte kijkt.

In het park aangekomen kan je naar de bodem van het ravijn afzakken. Dat kan met ‘s werelds steilste Railway, een treintje welke door middel van kabels over een spoor “loopt”. De hellingshoek is 52^o en de afdaling is 310 meter. Vanaf het trein dalstation kan je via verschillende paden naar de Cableway (kabelbaan) lopen welke je weer naar “boven” brengt. Tevens kan je beneden talloze kanten op hiken, variërend van een paar honderd meter tot oneindig veel kilometers. Tot zover in vogelvlucht de beschrijving van het park Scenic World.

Rond 10.15 uur kwamen we aangewandeld bij de Skyway om de overkant van het ravijn te worden gebracht. Daar stond al een flinke rij te wachten die hetzelfde idee hadden als wij. Wat opviel was dat wij nagenoeg de enige “westerse” mensen waren, de overgrote meerderheid waren Aziaten. De meeste klein van stuk maar hondsbrutaal. Eenmaal aan de overkant zijn we gezamenlijk afgedaald met het treintje. Daar hadden we afgesproken om ieder zijn weg te gaan en we elkaar aan het einde van de dag in onze Airbnb zouden zien. Linda en ik zijn daar rustig naar Cableway gelopen die ons weer naar boven bracht. Naar boven waar het restaurant gesitueerd is. Daar aangekomen lekker een bakkie troost besteld met een croissant ham kaas. Nog voor ik betaald had zag ik Hans en Monique ook aan komen wandelen, die hadden hetzelfde idee. Tevens wilden ze water kopen omdat ze een mooie hike hadden ontdekt welke 2,5 uur zou duren (dat is mij nu nog even te ver na mijn hartperikelen). Nadat we gezamenlijk in de volle zon onze koffie-met op hadden gedronken. scheidden onze wegen echt voor de rest can de dag. Wij hebben een tijdje gewandeld en zijn uiteindelijk weer terug gegaan met de Skyway naar de andere kant van het ravijn. Daarvandaan zijn we teruggelopen naar Echopoint / Three Sisters waar we nog wat foto’s hebben genomen. Daarvandaan terug naar de Airbnb zodat ik kon rusten. Na het rusten hadden Linda en ik nog even de benodigde boodschappen gedaan bij de Wooly’s. Toen we de auto voor de deur van de Airbnb parkeerden kwamen Hans en Monique aangelopen van hun hike. Onder het genot van een bakkie hebben we lekker bijgepraat. Zij zijn in het ravijn het park uitgelopen en via een hike met 1 kilometer trappen zijn het ravijn “uitgeklommen”. Onderweg de mooiste uitzichten aanschouwd en ook de Katoomba waterval en Three Sisters vanaf allerlei kanten kunnen bekijken. Uiteindelijk ook via de Cliff walk ook naar de Airbnb gelopen waar ze moe en voldaan hun verhaal met ons deelden. Gezien de vele trappen (1 km) die ze beklommen hebben kunnen we niets anders zeggen dan petje af, respect. Wellicht vult Mo hun belevenissen nog aan als zij “de pen” weer ter hand neemt.

Na de maaltijd, die Hans en Monique hadden bereid, hebben we nog even gekaart (klaverjassen) en 30 seconds gespeeld. Al met al een weer een prachtige dag gehad.

Woensdag 19 juni, op naar Sydney

Ook vanochtend was iedereen ruim voor het afgesproken tijdstip present aan het ontbijt. Vandaag op weg om Sydney onveilig te maken. Op de weg daarna toe nog even een kort bezoek gebracht aan Wentworth Falls om afscheid te nemen van de Blue Mountains. Na een kleine wandeling met de benodigde foto’s zijn we op weg gegaan naar ons volgende onderkomen, Quest Mascot, vlakbij het vliegveld van Sydney. Zonder onnodige oponthoud kwamen we daar om 11.30 uur aan. We wilden onze koffers in opslag geven en er dan op uit gaan. Dat in opslag geven was niet nodig omdat onze kamers al klaar waren. Dus alles uitgeladen en gelijk naar onze kamers gebracht, ieder heeft een eigen studio, erg mooi hier.

Rond 12.15 uur zijn we weer in de auto gestapt en hebben we deze teruggebracht naar de verhuurder. Omdat we alleen nog maar stadsbezoek doen hadden we in Nederland al besloten om de auto bij aankomst in Sydney gelijk in te leveren. Sydney heeft namelijk een uitstekend openbaar vervoer systeem.

We hadden bijna de auto overgedragen toen we er gelukkig achter kwamen dat er nog even afgetankt moest worden. Dat kon aan de overkant van de verhuurder. Na aflevering werden we keurig afgezet bij het vliegveld. Omdat het inmiddels ruim na de middag was besloten we daar eerst een kop koffie en broodje te nuttigen. Na het eten nog even de toiletten bezocht, je kan immers niet tegen de natuur in op sommige momenten. Toen op naar Sydney met de trein / metro. Zoals reeds gezegd, een prachtig openbaar vervoer heeft Sydney. Inchecken bij de poortjes kan eenvoudig met je creditcard, voor € 0,63 maak je een enkele reis van het vliegveld naar Circulair Quay alwaar je zo naar het Opera House loopt. Circulair Quay is de haven vanwaar de vele ferry’s naar diverse voorsteden van Sydney vertrekken. Als je daar het metrostation uitloopt dan voel je gelijk de “vibe” van Sydney. Rondom de ferryhaven is het één en al gezellige drukte van een smeltkroes van toeristen. Uit het metrostation kijk je ook gelijk tegen de Harbour Bridge aan. En omdat het vandaag een strak blauwe lucht en 18 graden was stak de brug prachtig af tegen de helblauwe lucht. Via de kade waaraan allemaal terrasjes liggen liepen we naar het Opera House.

Als je het over Australië hebt denk je veelal aan Sydney, en als je aan Sydney denkt dan heb je zeker het beeld van het Opera House op je netvlies. Nou, daar stonden we dus maar mooi met z’n vieren voor dat iconische gebouw welke prachtig af stak tegen de blauwe lucht. Uiteraard hebben we daar de nodige foto’s gemaakt en rondgewandeld. Omdat het al aardig naar bier uur liep besloten we op één van de terrasjes aan de waterkant van het gebouw een biertje te nemen. We hebben geproost op Sydney en een mooie vakantie tot nu toe.

Na het biertje zijn we afgezakt naar ons onderkomen om even bij te komen en eventueel van een powernap te genieten. Aansluitend nog lekker gegeten in de buurt en nu dus het blog typen. Morgen gaan we ieder ons weegs om Sydney verder te ontdekken. Wij hebben kaartjes gekocht voor een rondleiding door het Opera House (voor de 4^e keer hier dus tijd om dat te doen). Ook willen te voet de Harbour Bridge wandelen, dit vanaf de noordzijde. Hans en Monique hebben ook veel plannen en zijn die nu aan het uitwerken. Morgenavond doen we verslag van onze afzonderlijke dagen.

Donderdag 20 juni

Zoals eerder vermeld, Rob en Linda zijn apart op stap gegaan voor een dagje Sydney bezoek. Rond 8 uur hadden we een ontbijtje op de kamer gemaakt wat bestond uit geroosterd brood, kaas, jam, cappuccino en thee. Voor vertrek nog even een blik op het weerbericht geworpen en toen besloten om de korte broek aan te doen. Buiten was het nog wat aan de koude kant maar de zon scheen toch al lekker. Na 1 km wandelen kwamen we bij het treinstation Mascot. Hier kan je eenvoudig inchecken met je creditcard om vervolgens op de T8 te stappen die bij de ferry’s van Circulair Quay afzet. Voor vandaag hebben we een rondleiding met gids in het Opera House geboekt. Omdat we vroeg waren hebben we eerst nog even in de wijk Rocks rond de haven gewandeld. In de haven lag een enorm Cruiseschip welke net aan het “leeglopen” was. Honderden mensen met koffers kwamen aan wal en zochten hun weg naar de treinen, bussen en taxi’s. Rond half elf liepen we richting meeting point van de rondleiding en wat schetst onze verbazing, tussen al die honderden mensen liepen Hans en Monique te wandelen. Ook zij waren op weg naar het Opera House gewapend met filmcamera en fototoestel. Gisteren hadden ze alles met de telefooncamera vastgelegd, vandaag moest het professioneel vastgelegd worden. Dus gezamenlijk liepen we naar onze meeting point. Na elkaar te hebben uitgezwaaid hadden wij onze kaartjes opgepikt bij de kassa en moesten we even wachten op onze gids. Precies op tijd kwam de vriendelijke dame aanlopen met een rek vol koptelefoons waarvan ieder er één kreeg. Als we die opzetten, kan ze zonder te schreeuwen alles uitleggen tijdens de tour. De dame bleek een Française te zijn die keurig beschaafd Engels sprak.

Met een gemêleerd gezelschap gingen we op weg het Opera House in. Onderweg gaf de lieftallige dame aan dat we niet overal foto’s mochten nemen in verband met de privacy van de medewerkers die in de diverse zalen aanwezig waren. Als eerste gingen we kleine zaal in die vroeger als opname studio werd gebruikt, nu is het een multifunctionele zaal voor dansen, feesten en partijen. Vervolgens liepen we via vele trappen door naar de grootste zaal waar alleen klassieke concerten worden gegeven. We hadden het geluk dat er net een orkest aan het oefenen was. De muziek klonk ontzettend goed in deze zaal vanwege speciale akoestiek. Deze zaal heeft 1500 zitplaatsen.

Hierna was het weer klimmen en dalen naar de 2^e zaal voor circa 1000 mensen. Dit was de operazaal die vernoemd was naar een beroemde operazangeres uit Australië waar ik de naam even kwijt van ben. Normaal ben ik op operagebied erg ingelezen maar nu even niet. Verder heeft de gidsjuffrouw nog heel veel verteld over de bouw van het gebouw en wie daar de architecten van waren, ook deze namen zijn me even ontschoten, mijn leeftijd begint me toch parten te spelen denk ik. Wat ik nog heb onthouden is dat er 6 zalen zijn waar per jaar in totaal meer dan 1800 optredens zijn. Geheel onder de indruk hebben we de rondleiding verlaten en zijn we doorgegaan met ons Sydney bezoek.

We zijn vanaf het Opera House naar de ferry’s gelopen om de boot naar Milsons Point Wharf. Dat ligt aan de overzijde van de haven en pal naast het Luna Park. Vandaar heb je prachtig zicht op het Opera House met het zonlicht in de rug wat garant staat voor mooie foto’s, vooral omdat de zon nu volop scheen en de temperatuur zeer aangenaam was geworden. Als je vanaf de Wharf onder de Harbour Bridge doorloopt en de weg naar het noorden volgt dan kom je bij de lift / trapportaal welke je naar het wandelpad bovenop de brug brengt. Uiteraard namen wij de lift omdat we nog een aantal uren wandelen voor de boeg hadden. Bovenop de brug kom je op het voetgangerspad en loop je aan de kant waarop je vrij uitzicht hebt op het Opera House en de ferryhaven. Ik had ergens gelezen dat de wandeling vanaf het noorden over de brug het mooiste was. Nou. dat klopt volgens ons wel, wat een uitzicht, zeker met de blauwe luchten en zon die we vandaag hadden. Omdat we vele foto’s en filmpjes hadden geschoten nam de overtocht ruim drie kwartier in beslag, maar zoals gezegd meer dan de moeite waard.

Na de brugwandeling gingen we op weg naar onze volgende bestemming, de uitzichttoren Sydney Tower Eye. De bouw van deze toren is ergens eind jaren 70 gestart en in 1981 open gegaan voor het publiek. De toren heeft een hoogte van 268 meter waar het outdoor viewdeck is. Wij zaten daar net even onder. Omdat je rondom kan lopen heb je een prachtig uitzicht over Sydney en omgeving. Heel leuk om te doen als je in de buurt bent. Na een half uur weer afgedaald om naar ons volgend doel te gaan, Darling Harbour.

Darling Harbour is een leuke haven waar allemaal mooie boten liggen en allemaal cafétjes en restaurants gesitueerd zijn. Ook ligt daar het Navy Museum met verschillende oorlogsboten, een onderzeeër en aanverwante artikelen liggen. Daar hebben we uurtje rond geslenterd waarna we ons dagje uit hebben afgesloten. Op de terugweg naar het hotel nog even Pad Thai gehaald bij een Thais restaurant en toen lekker naar de kamer om uit te rusten. Het was me de dag wel vandaag, maar ook enorm genoten. Wellicht bloggen Hans en Monique de komende dagen van hun belevenissen.

Morgenochtend vroeg op om naar het vliegveld te gaan, de shuttle pikt ons om 6.15 uur op. Om 8.10 uur vliegen we naar Melbourne voor ons volgende avontuur, The Great Ocean Road. Hierover later meer.

Groetjes van Rob

Belevenissen Hans en Monique in Cairns

Mo weer hier. Ik zal onze dagen in Cairns beperken tot de hoogtepunten; ons eet- en drinkgedrag zal jullie denk ik worst wezen. Bovendien heb ik nog wat dagen in te halen.

De eerste dag (13/6) in Cairns hebben we (Hans en ik) een excursie naar Green Island geboekt; een tropisch eilandje in de/het(?) Great Barrier Reef. De weg naar de terminal liep langs het strand en was een prachtige wandeling. Onderweg kwamen we twee prachtig gekleurd geklede dames met een parasol tegen. Ik sprak ze aan en vroeg of ik een foto mocht maken. Er ontstond een leuk gesprek en de Aziatische dame (Taiwanees bleek later) wilde ook een selfie met ons. Ze vroeg vrienden op Facebook te worden om de foto te kunnen sturen. Dat kreeg nog een staartje.

Met een grote catamaran voeren we op een rustig zeetje, maar met een behoorlijke snelheid naar het eiland. Ik had me er enorm op verheugd; we hebben ooit gesnorkeld bij Bonaire en Egypte en verwachtte dezelfde schoonheid aan vissen. Die zijn er ongetwijfeld …. maar niet daar, op een verdwaalde na. Althans, héél veel vissen, maar niet die mooie (geen koraalrif bij het eilandje). Het eiland daarentegen was dicht begroeid met de prachtigste planten (die wij in NL in onze huiskamer hebben staan) en het stikte van de vogels die duivengedrag vertoonden; overal waar eten was, waren ze in grote getalen. (Even gegoogled; het betrof de geelbandral.) Het strand gaf een bountyeilandgevoel, dus we hebben evengoed met volle teugen genoten.

Op de terugweg was het inmiddels flink gaan waaien en zaten we aan de verkeerde kant van de boot. Nadat eerst de golven over het dak kwamen en we alleen wat spetters hadden, liep op een gegeven moment 30 liter water van het dak … precies daar waar wij zaten. We waren tot de draad toe nat. Godzijdank zaten de camera’s in tassen die van binnen droog bleven.

De zon was al flink aan het zakken. Nog een tijdje aan de Esplanade in de zon gezeten, maar droog werden we niet meer. Gezellig was het daar wel: eind van de dag is het daar een enorme gezellige drukte van mensen die mediteren, yoga beoefenen, voetballen, hardlopen, chillen, bbq’en etc. Half uurtje teruggelopen naar ons hotel en pelikanen gespot! M’n dag kon niet meer stuk.

De volgende dag een excursie naar het nabij gelegen Karunda geboekt. Heen met een gondel die over het regenwoud ‘vliegt’, terug met de trein over een legendarische spoorlijn, die langs watervallen door het regenwoud rijdt. We werden opgehaald bij het hotel door een busje met een overenthousiaste buschauffeur die direct een teleurstellende mededeling had: de trein reed niet ☹ We konden omboeken, ons geld terugvragen óf met zijn busje terug. Uiteraard gingen we voor de laatste optie. In Karunda koos iedereen ervoor via de promenade naar de marktjes te lopen; Hans en ik gingen echter buitenom via de rivier. Schitterend; alsof we in de film ‘bridge over river Kwai’ waren beland. Karunda zelf heeft een hippieachtig/zwartemarktachtig sfeertje (als je wel eens in Budapest bent geweest: de ruïnebars hebben daar ook zo’n sfeertje). We hebben koala’s gezien in Kurunda Koala Gardens (volgens mij waren het poppen in de boom; zat geen beweging in 😉) en papegaaien gevoerd in Birdworld. Een Pakistaanse schrok zo van een papegaai die op haar schouder ging zitten, dat ze dat beest bijkans dood sloeg. Stom wijf.

Halverwege de dag kreeg ik een berichtje van de Taiwanese dame die we op de boulevard hadden gesproken: ‘hebben jullie zin om bij mij een eenvoudige maaltijd te komen eten? Er komen ook nog wat anderen, waaronder een Nederlandse vriend’. Totaal buiten onze comfortzone en in Nederland zouden we vriendelijk bedankt hebben, maar nu dachten we: doe’s gek. Ik schatte de dame op een jaar op 40, dus dacht nog: wat moet ze met die ouwe lui.

Ze wilde ons per se op komen halen en aangekomen bij haar huis zaten een Schotse vrouw van een jaar of 60, een Canadees die we 75 hadden geschat maar de 90 had aangetikt en een Nederlander van een jaar of 70 (maar daar zal ik ook wel naast zitten); allen al járen woonachtig in Australië. Toen de Taiwanese het over een kleinkind had, dacht ik: die is vroeg oma geworden (in de veronderstelling dat het kleinkind dan ook een klein kind was). Het kleinkind was echter 17 … Ik informeerde voorzichtig naar haar leeftijd: ze bleek 69.

Slik.

We hadden een heerlijke avond met eten met geanimeerde gesprekken. De Australische Nederlander heeft ons terug naar ons hotel gebracht. Als je met de flow meegaat, kan het leven mooie verrassingen in petto hebben.

De volgende dag kwamen Rob en Linda ons ophalen om met z’n vieren verder naar het regenwoud te rijden. Daar heeft Linda al over geschreven. Ik wil nog even toevoegen: het was GEWELDIG daar. De vogelgeluiden (van o.a. de Lewin’s Honeyeater en Kookaburra’s), de wildlife ’s avonds, de planten: mij kan je daar wel een weekje kwijt met een fototoestel (die overigens zelden doet wat ik wil, maar dat terzijde).

Vandaag (maandag 17 juni) zaten we om half 7 in de auto om naar het vliegveld van Cairns te rijden. Na en voorspoedige vlucht zijn we aangekomen in Sydney, vanwaar we met een auto naar onze huidige accommodatie zijn gereden: een Airbnb-huis vlak bij de Blue Mountains. Een huis met de sfeer uit de jaren 30, maar van alle gemakken voorzien. Wel even schakelen: zaten we gisteren nog bij het zwembad in een graadje of 25, hier is het momenteel 6 graden. Het is hier sowieso een totaal andere wereld, maar voor zover ik nu kan beoordelen ook weer prachtig. Maar kóud! Zijn in de schemer naar het uitzichtpunt gelopen vanwaar we de Blue Mountains konden zien, wat gegeten in een restaurant (met onze jassen aan!) en daarna naar een verlichte waterval (inmiddels pikkedonker en pas half 6 ’s avonds). Naar beneden ging té makkelijk. Eenmaal boven, buiten adem (behalve Hans, zo irritant!) hadden we het niet koud meer.

Het is nu half 9 ’s avonds. We gaan aan de koffie en een kaartje leggen o.i.d. Laters!

Het regenwoud Chaimbers Wildlife Rainforrest

Zaterdag 15 juni 2024

Hier is Li weer. Voor de fans van Ha: jullie zullen wel teleurgesteld zijn, maar Ha gaat niet bloggen, dus moeten jullie het met ons doen.

Om 7.00 uur ging ons wekkertje. Ons zijn Rob en mijn persoontje. Buiten was alles mistig en de spullen in onze buitenkeuken waren erg vochtig. We zitten vlakbij het regenwoud, dus het vocht van de bergen maakt het dat het ’s morgens zo vochtig optrekt. We maakten een broodje om binnen op onze slaapkamer op te eten, want zelfs de buitenbank was nat. Na ons ontbijt pakten we al onze spullen om op weg te gaan naar Cairns, een rit van een kleine 2 uurtjes. Onderweg kwamen we nog een paar roadworks tegen, dus we hadden die tijd wel nodig. Ondertussen was de lucht weer opengetrokken en kwam de zon weer heerlijk door. We hadden beloofd rond 10.00 uur bij Hans en Monique in Cairns te zijn. We zouden hen oppikken om onze roadtrip te vervolgen. Om 10.03 uur reden we de parkeerplaats van het hotel op. Keurig op tijd dus. De “jongelui” zaten al keurig te wachten in de hotellobby met al hun bagage. Het leek wel of ze meer “troep” hadden als toen we ze daar achterlieten. Na alles te hebben ingeladen, gingen we op weg naar onze eerste waterval van de dag, de Millaa Millaa Falls, een aardig ritje van anderhalf uur rijden. Rob en ik waren al een tijd onderweg, dus we lustten wel een bakkie koffie. Die gingen we halen bij Teahouse Lake Barrine. Er ligt een prachtig meer rondom dit theehuis. Het water had een mooie groene kleur. Het theehuis zelf ziet er ook mooi uit. Na wat foto’s te hebben genomen gingen Rob en ik alvast naar binnen. Er was een rij, maar op een gegeven moment stond Rob vooraan en wilde zijn betstelling doorgeven. De juffrouw achter de counter vroeg hem aan welk tafelnummer hij zat. Hoezo tafelnummer? Die hadden we helemaal nog niet. Tja, het is daar de gewoonte eerst een tafel te bemachtigen en dan pas te bestellen. Wat een gedoe. We gingen gauw een tafel uitzoeken, helaas waren alle tafels aan de rand van het terras bezet, maar we vonden een andere tafel. Ik gauw aan Rob doorgegeven, maar hij moest weer in de rij achteraan staan…. Hoe dan? Enfin, Mo en Hans kwamen er ook aan en gingen naast Rob in de rij staan. Ondertussen had ik een tafel aan de rand van het terras gevonden en met al onze spullen ging ik daar gauw zitten, hoewel ik eerst de tafel moest afruimen. Alle vieze spullen heb ik maar op een andere tafel gezet… De bestelling liet lang op zich wachten, maar wij konden ondertussen genieten van het mooie uitzicht op het groene meer. Naast ons zat een “Nederlandse” dame, die hoorde ons Dutch praten, haar vader bleek Nederlander te zijn. Het lijkt wel of iedere Australiër een connectie heeft met Nederland, zij het een vader zij het een opa o.i.d. Dus we moeten goed oppassen wat we zeggen, hoewel wij roddelen echt niet, toch?

Na de koffie en scones reden we naar de eerste waterval, genaamd Millaa Millaa Falls. Op de kleine parkeerplaats was het erg druk. Geen parkeerplaats te vinden. Dan moet je je bedenken dat we een aardige grote bak hebben. Rob is echter niet voor één gat te vangen en vond een soort van plekje. Via een trappetje naar beneden kwamen we bij de prachtige waterval. Deze hebben Rob en ik vorig jaar al gezien met Irene, maar hij blijft mooi. Je kunt er ook zwemmen, maar we merkten wel aan de zwemmers die het water uitkwamen, dat het water behoorlijk koud was. Je mag zelf invullen hóe we dat wisten….

Na de nodige foto’s en filmpjes reden we door naar de tweede waterval, genaamd Lizzie Falls. Btw, de parkeerplaats was ondertussen aardig leeg geworden, plaatsen genoeg. De Lizzie Falls lag op 10 minuten rijden. Deze waterval hadden Rob en ik nog niet gezien. De auto parkeerden we aan de rechterkant, hier genoeg plek, en de waterval lag aan de linkerkant. We merkten algauw dat om deze waterval te bereiken we een kleine maar pittige hike moesten doen. Rob en ik waren op onze flipflops. Het was net aan te doen, maar de wortels staken de grond uit. Het was echter de moeite waard. Het was een cascade waterval, dus hij was in gedeeltes. Hij was aardig “woest”. Door de bomen kon je hem niet helemaal in enen filmen, maar het is aardig gelukt. De terugweg ging een stuk makkelijker.

We reden naar de derde en laatste waterval van vandaag, de Ellinjaa Falls, ook niet zo ver rijden. Daar moesten we ook een klimmetje doen, maar niet zo erg als de vorige. Rob en ik waren nu voorbereid, we hadden de wandelschoenen aangetrokken. Hans en Mo hadden al constant goede schoenen aan. Ze waren wel nodig voor de slibberige rotsen, die we moesten beklimmen als je mooie foto’s en filmpjes van de waterval wilde maken. En die foto’s en filmpjes zijn erg mooi geworden. Het is ook een indrukwekkende waterval.

Na alle watervallen was het toch wel tijd geworden voor onze accommodatie. Dat was nog 35 minuten rijden. Onderweg deden we nog de nodige boodschappen, want we zitten midden in het regenwoud zonder winkel. We besloten dat Mo en Hans vanavond zouden koken en Rob (en ik?) morgenavond. Toen op weg naar ons onderkomen voor 2 nachten. Toen we bij onze accommodatie arriveerden, reden we al door het regenwoud. We zitten midden in het regenwoud. We hebben ieder een eigen cabin. De vriendelijke receptioniste legde ons het een en ander uit over het woud en het park. Je hebt hier vele soorten vogels (Mo blij!). Als je fruit op de rand van de veranda bij je cabin legt, komen er vogels op af (Mo blij!). Er is een verzamelplaats waar rond 19.30 uur allerlei kleine dieren tevoorschijn komen (Mo blij!). Je kunt een mooie wandeling maken in het park/regenwoud (Mo blij!). De was wordt voor je gedaan, als je dat wilt en is gratis (Linda blij!). Dus wij zullen ons wel vermaken de komende tijd. De cabins zijn erg mooi. We denken dat ze niet oud zijn. Na de spullen in de cabins te hebben gelegd, hebben we een biertje c.q. wijntje gedronken op het terras van Mo en Hans.

We gingen op tijd eten (Mo en Hans hadden heerlijke pasta gemaakt), want we moesten op tijd bij de verzamelplaats zijn. Dit was 100 meter vanaf onze cabins. Er kwamen aardig wat mensen diertjes spotten. Mensen van het park smeren op de boom rond een uur of 19.00 uur zoetigheid om kleine diertjes te lokken. Dat is leuk voor de toeristen. We hebben wat kleine possums en een paar dassen gespot. Zo bijzonder om dit in het echt te zien. Later hoorden we van een buurman, dat nadat wij weggegaan waren, er een hele grote possum nog kwam. Dus morgenavond maar langer blijven. Na de koffie bij ons in de cabin gingen we op tijd ieder zijn avond doorbrengen.

Zondag 16 juni 2024

Vandaag zouden we ieder onze eigen gang gaan. Ik was op tijd wakker en na een lekkere douche werd Rob ook wakker. We hebben binnen ontbeten, want het was nog frisjes buiten. Ik heb eerst twee wastassen weggebracht. Ik vroeg de receptioniste al of het niet te veel was, want ik zag dat er ook één tasje van een andere toerist lag. Ze antwoordde van niet. Gelukkig. Rob en ik wilden net weggaan om nog wat boodschapjes te doen, toen Mo en Hans buiten kwamen om te ontbijten. Na wat gepraat gingen Rob en ik op weg naar het stadje Malanda, dat op 15 minuten rijden ligt. Na het boodschappen doen, moesten we even wachten tot 10.00 uur voordat de drankenwinkel open gaat, want de wijn was op en een nieuwe was toch wel gewenst voor de wijndrinkers (ik niet, hoor). Zoals jullie al begrepen hebben, moet je drank in een daarvoor bestemde winkel kopen. Ik vroeg aan de verkoper waarom Rob zijn legitimatiebewijs niet hoefde te laten zien, omdat hij dat altijd moet laten zien bij het kopen van drank. De verkoper antwoordde dat dat niet nodig was, omdat hij wel kon inschatten dat Rob niet echt jong meer was. Au, die zit, Rob (haha), maar hij zei het vriendelijk. Hierna liepen we het stadje nog even door op zoek naar een magneetje (die sparen wij al járen). Helaas nergens te vinden. We zagen een leuke aparte winkel, waar van alles te koop is en waar je ook koffie kon drinken. Dat hebben we gedaan.

We besloten terug te gaan naar onze cabin, echter met een omweggetje. Dichtbij ons park ligt op 1,1 km het Lake Eacham. We liepen naar een uitzichtpunt en kwamen in gesprek met een Nederlands echtpaar. Btw, het meer was erg mooi. Helaas moesten we terug, want we hadden boodschappen in de warme auto. We zouden later nog wel terug gaan. Op het moment dat we wegreden, kwamen we Hans en Mo tegen, die hadden dit lopend afgelegd.

Bij terugkomst in onze cabin gingen we al het een en ander inpakken, want morgen vliegen we naar Sydney. Al die losse spullen moeten toch weer in de koffers op een of andere manier. We konden niet door, want we moesten nog wachten op de schone was. Net op het moment dat we zouden lunchen, kregen we een appje van Monique met het bericht dat ze een mooie picknickplaats hadden gevonden en of dat we daar misschien wilden picknicken. Tuurlijk wilden wij dat. Wij hebben het een en ander ingepakt en zijn op weg gegaan, ook lopend. Het was een half uur lopen. We hebben gezellig gepicknickt, de eerste keer van onze reis. We hopen dat er nog wel meer zullen volgen. Hierna liepen we met zijn allen terug.

Rob, Mo en Hans gingen zwemmen en zonnen en ik ben met dit blog begonnen. Toen Rob weer terug kwam, had hij de schone was al mee. Wat een service van het park! Wij kunnen weer even voort met de schone slips.

Rob was aan de beurt om deze avond te koken en heeft gebakken zoete aardappelen en sla met lekkere bbq-worstjes gemaakt. Toetje toe. Het was heerlijk.

Hierna besloten we toch maar om niet naar de verzamelplaats te gaan om diertjes te spotten, want de koffers moeten worden ingepakt. Morgenochtend om 06.30 uur moeten we weg om het vliegtuig in Sydney te halen. Het is anderhalf uur rijden. Op weg naar weer een andere omgeving: Sydney en de Blue Mountains. Zin in.

Groetjes,

Linda

Uit elkaar, RoLi op stap naar Daintree Rainforrest en HaMo op excursies rondom Cairns

Addendum dinsdag 11 juni, trouwdag Cory en Irene

Het woord zegt het al: een toevoeging aan het verslag van dinsdag. Wat we niet verteld hadden, is dat het de huwelijksdag van Cory en Irene was. Om 10.30 uur zijn Cory en Irene in het huwelijk - voor de wet - getreden. Een verrassing voor jullie, maar voor ons niet. Wij wisten het. Door diverse omstandigheden konden wij er niets over zeggen, maar nu mag de hele wereld het weten. Het grote feest met alles erop en eraan willen ze eind volgend jaar geven, dus we hebben weer een reis naar Australië in het verschiet. Het bruidspaar zag er prachtig uit. Monique heeft mooie foto’s gemaakt, die door Michelle (dochter van Hans en Monique én ze is een professionele fotograaf) professioneel zijn bewerkt en meteen zijn teruggestuurd. Dus het bruidspaar heeft hele mooie foto’s. Nu mag ik Hans ook niet vergeten, want die heeft de hele ceremonie gefilmd en gaat deze bij terugkomst in Nederland editen. Onze dank aan hen is dan ook groot. Het was een korte ceremonie en alleen de moeder en broer van Cory, Rob en ik en Hans en Monique waren aanwezig. Na de ceremonie togen we naar een mooi restaurant aan het strand, genaamd Darwin Trailer Boat Club, voor een lunch. Eerst brachten we een toost op het bruidspaar uit. Na de lunch ging het bruidspaar met Monique en Hans nog een echte fotoshoot doen op het strand. Een paar foto’s zijn in de galerij bijgevoegd. Het bruidspaar ging na de lunch naar een mooi hotel om van alle emoties bij te komen en nog lekker even in hun bruidsbubbel te blijven. Wij brachten de verdere middag door bij het zwembad van onze accommodatie. Het was voor Cory en Irene een emotionele dag, maar zeker ook voor Rob en mij. Dus deze reis is niet alleen onze dochter getrouwd, maar we hebben er een schoonzoon bij én diens kinderen Daisy en Carsen. Ik ben dus “oma”. Wat voel ik me ineens oud….maar wel trots, hoor!!!!!

Groetjes, oma Linda

Woensdag 12 juni

Na alle feestelijkheden van gisteren stond vandaag in het teken van vertrek naar Cairns. Linda en Rob moesten nog even naar het winkelcentrum in de buurt. De laatste boodschapjes voor vertrek. In het winkelcentrum waren we getuige dat het rolluik van de drankwinkel openging. Op zich niets bijzonders ware het niet dat er een aantal beroepsalcoholisten bijna onder het rolluik doorrolden om zo snel mogelijk een grote fles drank te bemachtigen. Deze mensen mogen maar éénmaal per dag een fles drank kopen, dit wordt geregistreerd door middel van hun ID bij de kassa in te scannen. Tevreden liepen de gezelligheidsdrinkers naar buiten om alvast even een slokje te proeven.

Na het shoppen weer naar onze AIRBNB om de koffers dicht te maken en klaar te zetten. Irene komt met de auto van Cory onze bagage, 2 grote reistassen, 2 koffers en 4 reistrolley’s ophalen. Om 11.30 uur kwam Irene aanrijden en konden we de boel opladen. Nog niet naar het vliegveld maar naar hun huis om nog even wat afsluitend te drinken. Na een warm afscheid van Cory, Marley en Brother bracht Irene ons naar het vliegveld. Daar nog dikke knuffels met Irene en op weg naar de incheckbalie. Alles liep zeer voorspoedig tot aan die balie. Er waren 2 incheckbalies en wij namen gelukkig de verkeerde. We stonden als 2^e om in te checken en die viel in storing. De mensen bij de andere liepen ons vrolijk zwaaiend voorbij en riepen tot straks. Het duurde al met al een half uur voordat het systeem weer operationeel was. Gelukkig waren we ruim op tijd en hadden we nog tijd over voor een bakkie met een broodje.

Ons toestel kwam ondertussen met een kwartier vertraging aan, dus vlug de meute eruit, schoonmaken en wij erin. Dat verliep niet heel slecht, we zaten nagenoeg op maar de koffers waren nog niet allemaal ingeladen. Dat duurde een kwartiertje extra dus effetjes te laat werden we afgeduwd en gingen we taxiënd op weg naar de startbaan. We hadden de moed er goed in dat alles dan toch nog met een sisser af zou lopen en dat we op tijd in Cairns zouden landen. Nou, dat viel tegen. Ons geluk was nog niet op. Na een half uur wachten in de buurt van de startbaan gaf de captain een update. Veel militair vliegverkeer, dus met een beetje geluk zouden we zo mogen vertrekken. Toen we bijna aan de beurt waren draaide gelukkig de wind en moesten we omrijden naar de andere kant van de startbaan. Dat duurde ook weer even en na nog een half uur (dus een 1,5 uur in totaal) vertrokken we naar zonder verdere vertraging naar Cairns. De vlucht kan ik kort over zijn, prima.

’s Avonds om 19 uur landen we ruim te laat op Cairns. Het uitladen en de koffers ophalen verliep snel. Toen door naar de shuttlebus om ons naar de autoverhuurder te brengen. Ook daar hadden we geluk, er stonden zeker 10 wachtenden voor ons. De chauffeur liet echter van alle gezelschappen één meerijden die de auto kon ophalen. Die mocht dan later de rest ophalen bij het vliegveld. Toch wel slim van de beste man. Dus ik mocht mee (ik heb de tos verloren en moet de hele vakantie rijden) naar het verhuurbedrijf. Omdat ik tactisch ben gaan zitten was ik daar als eerste aan de balie. Na het invullen van de benodigde paperassen hobbelde ik binnen 10 minuten op weg naar het vliegveld om de rest op te halen. Het hotel lag op 10 minuten rijden en bij de receptie waren we gelijk aan de beurt. Binnen 10 minuten hadden we onze, zeer mooie, kamer.

Omdat we ondertussen trek hadden in eten zijn we naar de haven gereden, het was inmiddels 21 uur. Vlakbij de Lagoon hebben we heerlijk Italiaans meegegeten. Lekker buiten op het terras in de korte broek, zo’n avond die je in Nederland zeker 4 x per jaar hebt. Na het eten nog even rondgewandeld en toen bij de 7 eleven wat noodzakelijke boodschappen gedaan. Bij het hotel aangekomen afscheid van elkaar genomen. Hans en Monique gaan 2 dagen excursies doen in Cairns, een boottocht en een treinrit naar Kurunda. Linda en ik gaan 2 dagen op pad naar Daintree Rainforest (het oudste regenwoud in de wereld en grootste van Australië). Ik blog vrolijk verder over onze avonturen. Monique zal waarschijnlijk over hun belevenissen verslag doen.

Donderdag 13 juni (Rob&Linda)

Vanochtend lekker uitgeslapen tot half acht. Opgestaan, douchen, ontbijten en op weg. Ons uiteindelijke doel is Daintree Riverview Lodges waar we 2 nachten verblijven. Via de kustweg reden we naar Port Douglas. Onderweg zijn we bij een mooi uitkijkpunt Lookout Rex gestopt. Een prachtig uitzicht over een mooi strand en de oceaan. In de verte zagen we een paar dolfijnen in het water spartelen, te ver voor onze telefooncamera om een duidelijke foto te maken. In Port Douglas wat boodschappen gedaan, er moet tenslotte ook weer eens fatsoenlijk gekookt worden deze dagen. Hierna door naar Mossman Gorge. Dit is een park met kloof en mooie rivier, uitkijkpunten en zo. Vanaf het visitorcentre werden we naar de ingang van de hike gebracht alwaar het circa 1 km lopen was. Ik moet zeggen, de moeite zeker waard als je in de buurt bent. Lekker gewandeld in het regenwoud, heerlijk koel in de schaduw van de bomen want de temperatuur was inmiddels opgelopen naar 29 ⁰C. Ook de luchtvochtigheid is volgens mij hoger dan in Darwin, dus echt warm. Bij de rivier even verkoeling gezocht door middel van pootje baden, dat kan hier omdat er geen krokodillen zitten in dit deel van deze rivier. Hierna terug gewandeld en met de bus weer naar het visitorcentre gebracht alwaar we naar onze eindbestemming voor deze dag zijn gereden.

Bij de Lodge aangekomen was de receptie onbemand. Even gewacht, op de bel gepingeld maar geen respons. Even de booking.com gekeken naar het telefoonnummer en de eigenaar maar even gebeld. Deze nam gelijk op en zei dat ze er met 10 minuutjes zou zijn. Dus hadden wij even de tijd om de receptie te inspecteren. Het leek wel de winkel van Malle Pietje uit Swiebertje, voor de jongere lezers, allemaal ouwe meuk hier. Wel leuk, oud gereedschap, oude advertentie borden, een oude motor, old timer auto en nog veel meer.

Inderdaad, na 10 minuten kwam de receptioniste aan en schreef ons in op een kladblokje. Rob&Linda schreef ze en het bedrag wat we hadden betaald. Toen door naar onze accommodatie. We mochten kiezen uit 2 kamers, de eerste had een enorm terras met buitenzithoek, buitenkeuken en eettafel, dit met uitzicht op de rivier. De 2^e kamer lag iets verder en had dat ook maar veel kleiner en lag verder van de rivier. Dus keuze 1 gedaan. Lekker de hele middag chillen op het terras, tukkie en een rondje gewandeld. Toen lekker gekookt en genieten van de zonsondergang. We aten zoete opgebakken aardappelen, slamix Cesar en Hollandse gehaktballen. Dit afgemaakt met een lekker aardbeien yoghurt als toetje. Uit eten is lekker, maar dit ook.

Vrijdag 14 juni (Rob&Linda)

Vanochtend om 8 uur opgestaan en gelijk kijken of ik krokodillen kon spotten vanaf ons terras. Helaas, geen wildlife te zien, wel een prachtig uitzicht over het regenwoud en de bergen die nog met mistflarden waren bedekt. Zo te zien vandaag weer een mooie dag qua weer. Na een heerlijk ontbijt en cappuccino met een voortreffelijk uitzicht zijn we op weg gegaan. Vandaag gaan we naar Cape Tribulation. We moeten met een pont de rivier over en gaan echt het Daintree Rainforest in. Daintree Rainforrest is het oudste regenwoud ter wereld en het grootste van Australië. Bij de pont aangekomen even $ 54,- aftikken om heen en later weer te worden gebracht. Wel leuk dit, het is ook de enigste manier om in het Rainforrest te komen. Afijn de pont af en op weg Cape Tribulation. Na 500 meter echter een stoplicht en uiteraard rood. Dat duurde gelukkig niet lang, ze waren de kant van de weg aan het snoeien en onderhouden. Dus vol goede moed weer op weg en na 1 km weer een rood stoplicht. Gelukkig voor ons stond deze ook op rood. Daar duurde het wachten toch wel 10 minuten. Afijn stoplicht op groen en weer op weg. Ditmaal waren er wegwerkzaamheden die maar 4,5 km duurde. Wel lekker de weg voor ons alleen omdat de andere zijde op ons stond te wachten. Net na het einde van de wegwerkzaamheden sloegen we vanaf de hoofdweg linksaf naar het Daintree Rainforrest Visitorcentre. Een erg leuk centrum met een boomtop wandeling, circa 11 meter boven de grond op een aangebracht looppad. Onderweg uitleg middels een audio hand device en middels een boekje met nummers. Veel gezien en veel geleerd. Nog naar Cassowary’s gezocht, maar niet gezien. Deze vogel is verwant aan de emoe en struisvogel en zijn uitstervend volgens de parkinfo.

Omdat het inmiddels bijna 12 uur is, hebben we terug in het Visitorcentre een broodje genomen met koffie c.q. thee. Daarna gelijk op weg omdat we in 3 uur tijd zeker 8 km van de 35 km hadden afgelegd. Na nog enige stoplichten, die allen met vol rood hadden meegepikt, kwamen we aan bij een Bounty strand genaamd Thornton Beach. We liepen daar als enige in de rondte, leuk om even te stoppen dus. Zwemmen of pootje baden mag niet vanwege de Seacrocs, ook niet te dicht bij de waterrand komen wordt er gewaarschuwd op de borden bij de strandopgang. Daarna in één keer door, met maar 1 rood stoplicht, naar Cape Tribulation. Dat bleek een uitzichtpunt te zijn met wat winkeltjes en restaurantjes in de omgeving. Het uitzichtpunt viel tegen, het hoogtepunt was eigenlijk het “oude” vel van een Python die ik vond. Vanaf dit punt omgekeerd en weer op weg naar de pont met onderweg de nodige rode hindernissen. Onderweg nog één stopje gemaakt bij Mason Swimming Hole, een Seacroc vrije pool vol met zoetwatervissen. Ook weer leuk om even te kijken.

De terugweg ging ondanks alle opstoppingen toch redelijk vlot en we waren om 15.30 uur weer terug bij onze Lodge. De receptie was ditmaal wel bevolkt en ik heb gelijk een Seacroc boottocht geboekt. We konden nog met de boot van 15.30 uur mee, omdat de aardige eigenaresse via een walkie talkie de schipper vroeg om even terug te varen en ons op te pikken. Dus wij in de auto gesprongen en naar de bootsteiger gereden alwaar de schipper de boot weer had aangelegd. We werden als helden onthaald, hallo kaaskoppen wist de schipper te melden in het Nederlands. De sfeer zat er dus gelijk in. Tijdens de boottocht hebben we 5 krokodillen gezien. Veel uitleg ook van de schipper. In Australië heb je namelijk 2 soorten krokodillen: zoutwaterkrokodillen (Seacrocs) en zoetwaterkrokodillen. 75% van de Seacrocs heeft nog nooit in zoutwater gezwommen, deze kunnen uitstekend in zoetwater leven. Deze beesten kunnen gemakkelijk 6 meter lang worden en zijn zeer agressief. De zoetwaterkrokodillen daarentegen worden niet zo groot, circa 1,5 meter en zijn schuw van mensen. Als die aanwezig zijn, kan je met een gerust hart zwemmen (ik hoop dat die beesten dat ook weten).

Moe maar voldaan zijn we naar onze Lodge gegaan en hebben we een bakkie op terras gedaan. Na een wel heerlijke powernap hebben we eten gekookt en dat heerlijk opgegeten. Morgen weer naar Cairns om Hans en Monique op te pikken en dan door naar een ander regenwoud waarover later meer.

Nu zit ik dit te schrijven op ons terras, korte broek en hemd. De temperatuur is lekker en de krekels tjirpen volop. Een zwoele zomeravond noemen we dat in Nederland. Toch vreemd, het is hier winter en lekker, bij jullie zomer en halfbakken!!

Groetjes van Rob

Laatste dagen in Darwin

Zondag 9 juni 2024

Hoi, de Ro en Mo zijn al geweest, ik ben de Li. Aan mij de eer deze keer om het blog te schrijven. Zondagochtend waren we weer vroeg op, want helaas is de jetlag nog niet verdwenen. We hebben dan wel geen koffie ’s nachts gedronken, maar het is nog steeds zo dat we ’s nachts allemaal (apart deze keer) diverse keren lange tijden wakker worden/zijn. Monique spande toch wel de kroon, want die is de halve nacht op geweest.

We hebben zondagochtend rustig aan gedaan en hadden het plan opgevat om naar de krokodillenfarm, genaamd Crocodylus Park, te gaan, ongeveer 15 minuutjes rijden vanaf onze accommodatie. Daar aangekomen hebben we tickets gekocht en zijn de kroko’s gaan bekijken. Er lagen allerlei soorten en maten in het zonnetje, bewegingsloos. Het is dat er af en toe eentje een heel klein beetje bewoog, anders zou je denken dat het beelden waren. Verderop in het park hebben we nog diverse beesten gezien: pony’s, witte tijgers, emoes, loopvogels én kangoeroes. Die laatsten waren zo tam, dat je ze kon aaien, wat ik zeker heb gedaan. Echter, alleen op de rug kan het. Er was ook een bootcruise waar je krokodillen in het wild kon zien. Tegen de tijd dat we kaartjes wilden kopen, moesten we nog anderhalf uur voor de eerstvolgende cruise wachten. Dat vonden we zonde van de tijd. Daarom eerst maar eens een bakkie koffie doen. Helaas, het apparaat was stuk! Toen hadden we het wel gezien en zijn we weggegaan.

We gingen lunchen in het centrum van Darwin nabij het Waterfront. Daarna zijn we nog langs de haven geweest en terug naar ons onderkomen, waar we wat slaap hebben ingehaald.

Om 17.00 uur stonden Cory en Irene voor de deur, want we gingen naar de avondmarkt, genaamd Mindill Beach Sunset Market. Op deze markt is een heel groot foodgedeelte, waar je eten uit allerlei landen kunt kopen, van Aziatisch, Thais tot Italiaans. Zelfs échte poffertjes uit Nederland! Een ieder koos wat hij of zij lekker vond, er werd drinken gekocht en toen togen we met zijn allen naar het strand (1 minuut lopen) om het eten daar op te eten én naar de prachtige sunset te kijken. Heel gezellig. Wat een mooie zonsondergang. Nadat de zon weg was, kleurde de hemel oranje, wat een prachtig gezicht gaf. Na nog een rondje op de markt te hebben gelopen, gingen we een ieder naar onze accommodatie. De jongelui waren moe van het feest zaterdagavond, dat ze gegeven hadden voor de verjaardag van Cory en de oude lui waren moe, omdat we toch wel slaap tekort komen.

Maandag 10 juni 2024

Ik kan al verklappen dat dit een TOPDAG was. Laat ik eerst vertellen dat iedereen goed geslapen had. We kunnen nu wel zeggen dat de jetlag over is. Kunnen we goed uitslapen, moest de wekker op 7 uur, want Cory en Irene stonden om 8 uur op de stoep met koffie om met ons naar Litchfield National Park te gaan. Het was anderhalf uur rijden. We hadden een auto vol mannen en een auto vol met vrouwen. Af en toe heb je dat gewoon nodig, haha.

Om 10 uur waren we op plaats van bestemming. Het is een voordeel als je locals bij je hebt, want die weten de weg naar de leukste plekjes. Onze gids Cory leidde ons eerst naar Buley Rockhole via een leuke wandeling door de “jungle”, die 1,1 km lang was. De Rockhole is een plek met rotsen in het water. Met een biertje gingen we in het water op de slipperige rotsen zitten. Hoe cool is dat! Hierna liepen we een stukje naar beneden, waar je via een trappetje het water in kan om te zwemmen. Heerlijk. Hierna gingen we naar de Florence Falls. Prachtig. Iedereen, zelfs Hans en ik, zijn erin gesprongen om bij de watervallen te zwemmen. Je moet af en toe eens buiten je comfortzone treden. Wat een gevoel! Hierna zijn we gaan wandelen naar een plek waar je de watervallen heel goed kon zien en mooie foto’s kon nemen.

Het werd lunchtijd. Cory wist een leuke pub waar je lekker kon eten. Half uurtje rijden. We hebben daar chicken parmi (kippenschnitzel op zijn Australisch) gegeten. Heerlijk, maar een bord vol. Alleen Cory kreeg het hele bord leeg. Na de lunch werd het tijd om weer terug te gaan.

We zijn teruggegaan naar onze accommodatie waar we een uur hadden, voordat de jongelui alweer op de stoep stonden mét de honden achter in de laadbak. Vooral Brother, de jongste, blafte behoorlijk, wat de buurthonden aanstak. Dus we kregen een ware blafserenade in de straat.

We gingen naar het Gun Point Beach, half uur rijden. Vlak voor het strand, moesten we een stukje dirtroad rijden. Irene nam het stuur van Rob over en Rob verhuisde naar de auto van Cory, want zij is wel gewend aan dirt rijden. Vlak voor het strand parkeerde Irene haar auto en stapte zij in de bak bij de honden en stapten wij viertjes bij Cory in de auto, want hij heeft een 4WD, want je mag namelijk op het strand rijden. Gaaf, hoor! Na een paar rondjes op het strand te hebben gereden, parkeerde hij de auto op het strand en de honden werden losgemaakt. Die waren helemaal dol en renden als een malle rond. Wat grappig is, is dat de kleine Brother de oudere Marley constant in de gaten houdt. Hij ligt als een border collie Marley in de gaten te houden. Dat schijnt in de natuur van dat soort honden, Kelpies, te zitten. Het zijn werkhonden. We liepen met zijn allen naar de zee, waar de sunset begon. Weer net zo mooi als in Darwin, echter nu was het heel rustig op het strand. De honden moeten wel in de gaten worden gehouden, want er zwemmen krokodillen in zee. Gelukkig is Marley goed afgericht en Brother doet wat Marley doet.

Hierna werden er allerlei spullen uit de achterbak van de auto geladen: een kleed, stoelen, vuurstandaard, barbecue en de duvel en zijn ouwe moer. De stoelen waren voor de wat oudere dames. Ik kan zeggen, ze zaten prima. Geen pijn in de kont gekregen. Irene zette toast met lekkere dipsels neer. Op een gegeven moment stookte Corey een bonfire en werd de wegwerp bbq in de fik gestoken. We zaten nog vol van de enorme lunch, dus aan wat worstjes met een plakje kaas erom heen, het brood was vergeten, hadden we zat. Dat smaakte goed.

Hoe tof was die avond! En dan ben ik nog vergeten te vertellen dat we een prachtige sterrenhemel hadden.

Wat hebben we vandaag genoten. Een dag genieten met een grote G!

Dinsdag 11 juni 2024

Over deze dag kan ik eigenlijk kort zijn. We hadden zin om gewoon eens rustig aan te doen en hadden dan ook niets gepland. Alleen een lunch met de jongelui hebben we gedaan. ’s Middags wat boodschapjes gedaan en hebben we gechild in en rond het zwembad, waarin Rob en Monique nog een duik hebben genomen. Rob heeft ’s avonds voor het eerst in het onderkomen lekker spaghetti gekookt.

Morgen gaan we vliegen naar Cairns, dus vanavond nog even de koffers inpakken. Cory en Irene brengen ons weg.

Groetjes, Linda