Dag allemaal. Monique hier. Ik schrijf lang zo grappig niet als Rob, maar zal m’n best doen om hem af en toe af te wisselen. Hij is ook de jongste niet meer 😉.

Goed, we waren dus in Singapore. Zal er niet veel meer over zeggen, maar wat mij betreft een eenmalig bezoek. Absoluut de moeite waard voor een dagje, maar die verzengende warmte icm een enorm hoge luchtvochtigheid is echt killing. Rob zag er na 10 minuten buiten uit alsof ie met kleren en al in een zwembad was gesprongen.

Gisteren om 4 uur ging de wekker. Toen was het NL pas 10 uur ’s avonds en gewend aan het tijdverschil waren we nog lang niet. Denk dat je weinig fantasie nodig hebt om je voor te stellen hoe we ons bed uit kwamen.

Om half 9 vertrok ons vliegtuig van Singapore Airlines naar Darwin. Hans en Rob vergaapten zich aan de stewardessen die door een sleutelgat passen en ik vooral aan hun uniformen. Ik zat naast een man op leeftijd van Nepalese komaf die volgens mij nog nooit gevlogen had en werkelijk geen letter Engels sprak, maar met gebaren kom je een eind. De arme man z’n oren klapten bijna bij de landing, maar hij leek dankbaar toen ik hem gebaarde te gapen.

Op het vliegveld waren Hans en ik snel door de security, maar Rob moest z’n hele apotheek uitpakken om uit te sluiten dat ie geen verboden middelen bij zich had. Ik snap het wel, wij als Hollanders hebben uiteraard de naam dat we de hele dag snuiven, spuiten of slikken. Hans en ik stonden al een kwartier buiten te wachten en wilden het consulaat al bellen, maar gelukkig kwamen Rob en Linda er uiteindelijk ook aan.

Irene kwam ons ondertussen tegemoet en na de nodige weerziensknuffels togen we naar de parkeerplaats waar de auto van Irenes partner Cory stond; een Pickup truck. Een UTE noemen ze dat hier, maar ik zou het een minivrachtwagen noemen; wat een lel! Moest ook wel, want 5 personen en bagage voor een maand past niet in de gemiddelde auto. Irene heeft er echter geen enkele moeite mee en loodste dat lel met gemak naar ons gehuurde huis van Airbnb om vervolgens weer terug te rijden naar het vliegveld om Cory op te halen, die van zijn werk kwam. Nee, hij werkt niet op de luchthaven, maar - net als Irene - op 3,5 uur vliegen van zijn huis in Darwin. Schijnt heel gewoon te zijn hier.

Na een ritje naar supermarkt met een Uber, kwamen de jongelui langs en konden we kennismaken met Cory. Lieve gast; leuk stel samen. We zaten heerlijk bij het (privé!) zwembad met bier en pizza te acclimatiseren en ik hoopte de papegaaien te spotten die ergens in de bomen aan het kwetteren waren, maar helaas. Cory vertelde welke beesten we allemaal konden aantreffen in de omgeving. Onder andere de ‘possum’, een buideldiertje dat hier in de bomen leeft. Terwijl hij dat vertelt, zie ik in m’n ooghoeken iets bewegen: gaat daar nou precies nu zo’n beest?!? Da’s toevallig! Nee … er liep een grote bruine rat over de rieten tuinafscheiding. Uch.

Toen we uiteindelijk naar bed gingen vielen we allen direct als een blok in slaap …. om állemaal drie uur later weer klaarwakker te zijn. Toen ik m’n bed uitstapte om een kop thee te zetten, kwam ik Rob tegen die door het huis sloop met hetzelfde plan. Toen ging iedereen z’n bed maar uit om het anderhalf uur later maar weer te proberen. Zal nog wel even duren voordat onze biologisch klok weer helemaal om is.

Vanochtend zijn we met z’n vieren even naar de haven en een afgebakend (voor haaien, kroko’s etc.) zeebasin geweest waar je kunt recreëren. Hadden we echter geen tijd voor, dus na een fish and chips zijn we weer teruggereden, want we werden bij Irene en Cory verwacht voor de verjaardag van Cory. Wat woont ze daar gaaf! Prachtig huis met zwembad en tuin rondom. Ik ben verliefd op d’r honden. De jongste is nog een pup van 5 maanden, dus mega druk (Irene noemt ‘m phsycho), maar lief! De kids van Cory waren nog wat verlegen, maar kwamen al snel los. De oudste heeft al wat Nederlandse woordjes geleerd en vond het maar wat interessant dat ‘opa Rob’ en ‘oma Linda’ er waren met die andere Nederlanders met hun ‘funny pronunciation’ (ofwel steenkolenengels). Ook de moeder en broer van Cory (de laatste met een aanstekelijke lach; wist niet dat we zó grappig waren) waren aanwezig en na een gezellige bbq zijn we weer naar huis getogen. Hans wilde om half 8 al z’n bed in, maar dat mocht ie niet van mij; zitten we straks weer om 3 uur vannacht aan de thee. Na dit blog zal ik hem af en toe porren tot ie smeekt naar bed te mogen. Dan ga ik er ook achteraan. Dromen over krokodillen die we morgen gaan zien naar het schijnt.

See you later, alligator! Monique