Addendum dinsdag 11 juni, trouwdag Cory en Irene

Het woord zegt het al: een toevoeging aan het verslag van dinsdag. Wat we niet verteld hadden, is dat het de huwelijksdag van Cory en Irene was. Om 10.30 uur zijn Cory en Irene in het huwelijk - voor de wet - getreden. Een verrassing voor jullie, maar voor ons niet. Wij wisten het. Door diverse omstandigheden konden wij er niets over zeggen, maar nu mag de hele wereld het weten. Het grote feest met alles erop en eraan willen ze eind volgend jaar geven, dus we hebben weer een reis naar Australië in het verschiet. Het bruidspaar zag er prachtig uit. Monique heeft mooie foto’s gemaakt, die door Michelle (dochter van Hans en Monique én ze is een professionele fotograaf) professioneel zijn bewerkt en meteen zijn teruggestuurd. Dus het bruidspaar heeft hele mooie foto’s. Nu mag ik Hans ook niet vergeten, want die heeft de hele ceremonie gefilmd en gaat deze bij terugkomst in Nederland editen. Onze dank aan hen is dan ook groot. Het was een korte ceremonie en alleen de moeder en broer van Cory, Rob en ik en Hans en Monique waren aanwezig. Na de ceremonie togen we naar een mooi restaurant aan het strand, genaamd Darwin Trailer Boat Club, voor een lunch. Eerst brachten we een toost op het bruidspaar uit. Na de lunch ging het bruidspaar met Monique en Hans nog een echte fotoshoot doen op het strand. Een paar foto’s zijn in de galerij bijgevoegd. Het bruidspaar ging na de lunch naar een mooi hotel om van alle emoties bij te komen en nog lekker even in hun bruidsbubbel te blijven. Wij brachten de verdere middag door bij het zwembad van onze accommodatie. Het was voor Cory en Irene een emotionele dag, maar zeker ook voor Rob en mij. Dus deze reis is niet alleen onze dochter getrouwd, maar we hebben er een schoonzoon bij én diens kinderen Daisy en Carsen. Ik ben dus “oma”. Wat voel ik me ineens oud….maar wel trots, hoor!!!!!

Groetjes, oma Linda

Woensdag 12 juni

Na alle feestelijkheden van gisteren stond vandaag in het teken van vertrek naar Cairns. Linda en Rob moesten nog even naar het winkelcentrum in de buurt. De laatste boodschapjes voor vertrek. In het winkelcentrum waren we getuige dat het rolluik van de drankwinkel openging. Op zich niets bijzonders ware het niet dat er een aantal beroepsalcoholisten bijna onder het rolluik doorrolden om zo snel mogelijk een grote fles drank te bemachtigen. Deze mensen mogen maar éénmaal per dag een fles drank kopen, dit wordt geregistreerd door middel van hun ID bij de kassa in te scannen. Tevreden liepen de gezelligheidsdrinkers naar buiten om alvast even een slokje te proeven.

Na het shoppen weer naar onze AIRBNB om de koffers dicht te maken en klaar te zetten. Irene komt met de auto van Cory onze bagage, 2 grote reistassen, 2 koffers en 4 reistrolley’s ophalen. Om 11.30 uur kwam Irene aanrijden en konden we de boel opladen. Nog niet naar het vliegveld maar naar hun huis om nog even wat afsluitend te drinken. Na een warm afscheid van Cory, Marley en Brother bracht Irene ons naar het vliegveld. Daar nog dikke knuffels met Irene en op weg naar de incheckbalie. Alles liep zeer voorspoedig tot aan die balie. Er waren 2 incheckbalies en wij namen gelukkig de verkeerde. We stonden als 2^e om in te checken en die viel in storing. De mensen bij de andere liepen ons vrolijk zwaaiend voorbij en riepen tot straks. Het duurde al met al een half uur voordat het systeem weer operationeel was. Gelukkig waren we ruim op tijd en hadden we nog tijd over voor een bakkie met een broodje.

Ons toestel kwam ondertussen met een kwartier vertraging aan, dus vlug de meute eruit, schoonmaken en wij erin. Dat verliep niet heel slecht, we zaten nagenoeg op maar de koffers waren nog niet allemaal ingeladen. Dat duurde een kwartiertje extra dus effetjes te laat werden we afgeduwd en gingen we taxiënd op weg naar de startbaan. We hadden de moed er goed in dat alles dan toch nog met een sisser af zou lopen en dat we op tijd in Cairns zouden landen. Nou, dat viel tegen. Ons geluk was nog niet op. Na een half uur wachten in de buurt van de startbaan gaf de captain een update. Veel militair vliegverkeer, dus met een beetje geluk zouden we zo mogen vertrekken. Toen we bijna aan de beurt waren draaide gelukkig de wind en moesten we omrijden naar de andere kant van de startbaan. Dat duurde ook weer even en na nog een half uur (dus een 1,5 uur in totaal) vertrokken we naar zonder verdere vertraging naar Cairns. De vlucht kan ik kort over zijn, prima.

’s Avonds om 19 uur landen we ruim te laat op Cairns. Het uitladen en de koffers ophalen verliep snel. Toen door naar de shuttlebus om ons naar de autoverhuurder te brengen. Ook daar hadden we geluk, er stonden zeker 10 wachtenden voor ons. De chauffeur liet echter van alle gezelschappen één meerijden die de auto kon ophalen. Die mocht dan later de rest ophalen bij het vliegveld. Toch wel slim van de beste man. Dus ik mocht mee (ik heb de tos verloren en moet de hele vakantie rijden) naar het verhuurbedrijf. Omdat ik tactisch ben gaan zitten was ik daar als eerste aan de balie. Na het invullen van de benodigde paperassen hobbelde ik binnen 10 minuten op weg naar het vliegveld om de rest op te halen. Het hotel lag op 10 minuten rijden en bij de receptie waren we gelijk aan de beurt. Binnen 10 minuten hadden we onze, zeer mooie, kamer.

Omdat we ondertussen trek hadden in eten zijn we naar de haven gereden, het was inmiddels 21 uur. Vlakbij de Lagoon hebben we heerlijk Italiaans meegegeten. Lekker buiten op het terras in de korte broek, zo’n avond die je in Nederland zeker 4 x per jaar hebt. Na het eten nog even rondgewandeld en toen bij de 7 eleven wat noodzakelijke boodschappen gedaan. Bij het hotel aangekomen afscheid van elkaar genomen. Hans en Monique gaan 2 dagen excursies doen in Cairns, een boottocht en een treinrit naar Kurunda. Linda en ik gaan 2 dagen op pad naar Daintree Rainforest (het oudste regenwoud in de wereld en grootste van Australië). Ik blog vrolijk verder over onze avonturen. Monique zal waarschijnlijk over hun belevenissen verslag doen.

Donderdag 13 juni (Rob&Linda)

Vanochtend lekker uitgeslapen tot half acht. Opgestaan, douchen, ontbijten en op weg. Ons uiteindelijke doel is Daintree Riverview Lodges waar we 2 nachten verblijven. Via de kustweg reden we naar Port Douglas. Onderweg zijn we bij een mooi uitkijkpunt Lookout Rex gestopt. Een prachtig uitzicht over een mooi strand en de oceaan. In de verte zagen we een paar dolfijnen in het water spartelen, te ver voor onze telefooncamera om een duidelijke foto te maken. In Port Douglas wat boodschappen gedaan, er moet tenslotte ook weer eens fatsoenlijk gekookt worden deze dagen. Hierna door naar Mossman Gorge. Dit is een park met kloof en mooie rivier, uitkijkpunten en zo. Vanaf het visitorcentre werden we naar de ingang van de hike gebracht alwaar het circa 1 km lopen was. Ik moet zeggen, de moeite zeker waard als je in de buurt bent. Lekker gewandeld in het regenwoud, heerlijk koel in de schaduw van de bomen want de temperatuur was inmiddels opgelopen naar 29 ⁰C. Ook de luchtvochtigheid is volgens mij hoger dan in Darwin, dus echt warm. Bij de rivier even verkoeling gezocht door middel van pootje baden, dat kan hier omdat er geen krokodillen zitten in dit deel van deze rivier. Hierna terug gewandeld en met de bus weer naar het visitorcentre gebracht alwaar we naar onze eindbestemming voor deze dag zijn gereden.

Bij de Lodge aangekomen was de receptie onbemand. Even gewacht, op de bel gepingeld maar geen respons. Even de booking.com gekeken naar het telefoonnummer en de eigenaar maar even gebeld. Deze nam gelijk op en zei dat ze er met 10 minuutjes zou zijn. Dus hadden wij even de tijd om de receptie te inspecteren. Het leek wel de winkel van Malle Pietje uit Swiebertje, voor de jongere lezers, allemaal ouwe meuk hier. Wel leuk, oud gereedschap, oude advertentie borden, een oude motor, old timer auto en nog veel meer.

Inderdaad, na 10 minuten kwam de receptioniste aan en schreef ons in op een kladblokje. Rob&Linda schreef ze en het bedrag wat we hadden betaald. Toen door naar onze accommodatie. We mochten kiezen uit 2 kamers, de eerste had een enorm terras met buitenzithoek, buitenkeuken en eettafel, dit met uitzicht op de rivier. De 2^e kamer lag iets verder en had dat ook maar veel kleiner en lag verder van de rivier. Dus keuze 1 gedaan. Lekker de hele middag chillen op het terras, tukkie en een rondje gewandeld. Toen lekker gekookt en genieten van de zonsondergang. We aten zoete opgebakken aardappelen, slamix Cesar en Hollandse gehaktballen. Dit afgemaakt met een lekker aardbeien yoghurt als toetje. Uit eten is lekker, maar dit ook.

Vrijdag 14 juni (Rob&Linda)

Vanochtend om 8 uur opgestaan en gelijk kijken of ik krokodillen kon spotten vanaf ons terras. Helaas, geen wildlife te zien, wel een prachtig uitzicht over het regenwoud en de bergen die nog met mistflarden waren bedekt. Zo te zien vandaag weer een mooie dag qua weer. Na een heerlijk ontbijt en cappuccino met een voortreffelijk uitzicht zijn we op weg gegaan. Vandaag gaan we naar Cape Tribulation. We moeten met een pont de rivier over en gaan echt het Daintree Rainforest in. Daintree Rainforrest is het oudste regenwoud ter wereld en het grootste van Australië. Bij de pont aangekomen even $ 54,- aftikken om heen en later weer te worden gebracht. Wel leuk dit, het is ook de enigste manier om in het Rainforrest te komen. Afijn de pont af en op weg Cape Tribulation. Na 500 meter echter een stoplicht en uiteraard rood. Dat duurde gelukkig niet lang, ze waren de kant van de weg aan het snoeien en onderhouden. Dus vol goede moed weer op weg en na 1 km weer een rood stoplicht. Gelukkig voor ons stond deze ook op rood. Daar duurde het wachten toch wel 10 minuten. Afijn stoplicht op groen en weer op weg. Ditmaal waren er wegwerkzaamheden die maar 4,5 km duurde. Wel lekker de weg voor ons alleen omdat de andere zijde op ons stond te wachten. Net na het einde van de wegwerkzaamheden sloegen we vanaf de hoofdweg linksaf naar het Daintree Rainforrest Visitorcentre. Een erg leuk centrum met een boomtop wandeling, circa 11 meter boven de grond op een aangebracht looppad. Onderweg uitleg middels een audio hand device en middels een boekje met nummers. Veel gezien en veel geleerd. Nog naar Cassowary’s gezocht, maar niet gezien. Deze vogel is verwant aan de emoe en struisvogel en zijn uitstervend volgens de parkinfo.

Omdat het inmiddels bijna 12 uur is, hebben we terug in het Visitorcentre een broodje genomen met koffie c.q. thee. Daarna gelijk op weg omdat we in 3 uur tijd zeker 8 km van de 35 km hadden afgelegd. Na nog enige stoplichten, die allen met vol rood hadden meegepikt, kwamen we aan bij een Bounty strand genaamd Thornton Beach. We liepen daar als enige in de rondte, leuk om even te stoppen dus. Zwemmen of pootje baden mag niet vanwege de Seacrocs, ook niet te dicht bij de waterrand komen wordt er gewaarschuwd op de borden bij de strandopgang. Daarna in één keer door, met maar 1 rood stoplicht, naar Cape Tribulation. Dat bleek een uitzichtpunt te zijn met wat winkeltjes en restaurantjes in de omgeving. Het uitzichtpunt viel tegen, het hoogtepunt was eigenlijk het “oude” vel van een Python die ik vond. Vanaf dit punt omgekeerd en weer op weg naar de pont met onderweg de nodige rode hindernissen. Onderweg nog één stopje gemaakt bij Mason Swimming Hole, een Seacroc vrije pool vol met zoetwatervissen. Ook weer leuk om even te kijken.

De terugweg ging ondanks alle opstoppingen toch redelijk vlot en we waren om 15.30 uur weer terug bij onze Lodge. De receptie was ditmaal wel bevolkt en ik heb gelijk een Seacroc boottocht geboekt. We konden nog met de boot van 15.30 uur mee, omdat de aardige eigenaresse via een walkie talkie de schipper vroeg om even terug te varen en ons op te pikken. Dus wij in de auto gesprongen en naar de bootsteiger gereden alwaar de schipper de boot weer had aangelegd. We werden als helden onthaald, hallo kaaskoppen wist de schipper te melden in het Nederlands. De sfeer zat er dus gelijk in. Tijdens de boottocht hebben we 5 krokodillen gezien. Veel uitleg ook van de schipper. In Australië heb je namelijk 2 soorten krokodillen: zoutwaterkrokodillen (Seacrocs) en zoetwaterkrokodillen. 75% van de Seacrocs heeft nog nooit in zoutwater gezwommen, deze kunnen uitstekend in zoetwater leven. Deze beesten kunnen gemakkelijk 6 meter lang worden en zijn zeer agressief. De zoetwaterkrokodillen daarentegen worden niet zo groot, circa 1,5 meter en zijn schuw van mensen. Als die aanwezig zijn, kan je met een gerust hart zwemmen (ik hoop dat die beesten dat ook weten).

Moe maar voldaan zijn we naar onze Lodge gegaan en hebben we een bakkie op terras gedaan. Na een wel heerlijke powernap hebben we eten gekookt en dat heerlijk opgegeten. Morgen weer naar Cairns om Hans en Monique op te pikken en dan door naar een ander regenwoud waarover later meer.

Nu zit ik dit te schrijven op ons terras, korte broek en hemd. De temperatuur is lekker en de krekels tjirpen volop. Een zwoele zomeravond noemen we dat in Nederland. Toch vreemd, het is hier winter en lekker, bij jullie zomer en halfbakken!!

Groetjes van Rob