Zaterdag 15 juni 2024

Hier is Li weer. Voor de fans van Ha: jullie zullen wel teleurgesteld zijn, maar Ha gaat niet bloggen, dus moeten jullie het met ons doen.

Om 7.00 uur ging ons wekkertje. Ons zijn Rob en mijn persoontje. Buiten was alles mistig en de spullen in onze buitenkeuken waren erg vochtig. We zitten vlakbij het regenwoud, dus het vocht van de bergen maakt het dat het ’s morgens zo vochtig optrekt. We maakten een broodje om binnen op onze slaapkamer op te eten, want zelfs de buitenbank was nat. Na ons ontbijt pakten we al onze spullen om op weg te gaan naar Cairns, een rit van een kleine 2 uurtjes. Onderweg kwamen we nog een paar roadworks tegen, dus we hadden die tijd wel nodig. Ondertussen was de lucht weer opengetrokken en kwam de zon weer heerlijk door. We hadden beloofd rond 10.00 uur bij Hans en Monique in Cairns te zijn. We zouden hen oppikken om onze roadtrip te vervolgen. Om 10.03 uur reden we de parkeerplaats van het hotel op. Keurig op tijd dus. De “jongelui” zaten al keurig te wachten in de hotellobby met al hun bagage. Het leek wel of ze meer “troep” hadden als toen we ze daar achterlieten. Na alles te hebben ingeladen, gingen we op weg naar onze eerste waterval van de dag, de Millaa Millaa Falls, een aardig ritje van anderhalf uur rijden. Rob en ik waren al een tijd onderweg, dus we lustten wel een bakkie koffie. Die gingen we halen bij Teahouse Lake Barrine. Er ligt een prachtig meer rondom dit theehuis. Het water had een mooie groene kleur. Het theehuis zelf ziet er ook mooi uit. Na wat foto’s te hebben genomen gingen Rob en ik alvast naar binnen. Er was een rij, maar op een gegeven moment stond Rob vooraan en wilde zijn betstelling doorgeven. De juffrouw achter de counter vroeg hem aan welk tafelnummer hij zat. Hoezo tafelnummer? Die hadden we helemaal nog niet. Tja, het is daar de gewoonte eerst een tafel te bemachtigen en dan pas te bestellen. Wat een gedoe. We gingen gauw een tafel uitzoeken, helaas waren alle tafels aan de rand van het terras bezet, maar we vonden een andere tafel. Ik gauw aan Rob doorgegeven, maar hij moest weer in de rij achteraan staan…. Hoe dan? Enfin, Mo en Hans kwamen er ook aan en gingen naast Rob in de rij staan. Ondertussen had ik een tafel aan de rand van het terras gevonden en met al onze spullen ging ik daar gauw zitten, hoewel ik eerst de tafel moest afruimen. Alle vieze spullen heb ik maar op een andere tafel gezet… De bestelling liet lang op zich wachten, maar wij konden ondertussen genieten van het mooie uitzicht op het groene meer. Naast ons zat een “Nederlandse” dame, die hoorde ons Dutch praten, haar vader bleek Nederlander te zijn. Het lijkt wel of iedere Australiër een connectie heeft met Nederland, zij het een vader zij het een opa o.i.d. Dus we moeten goed oppassen wat we zeggen, hoewel wij roddelen echt niet, toch?

Na de koffie en scones reden we naar de eerste waterval, genaamd Millaa Millaa Falls. Op de kleine parkeerplaats was het erg druk. Geen parkeerplaats te vinden. Dan moet je je bedenken dat we een aardige grote bak hebben. Rob is echter niet voor één gat te vangen en vond een soort van plekje. Via een trappetje naar beneden kwamen we bij de prachtige waterval. Deze hebben Rob en ik vorig jaar al gezien met Irene, maar hij blijft mooi. Je kunt er ook zwemmen, maar we merkten wel aan de zwemmers die het water uitkwamen, dat het water behoorlijk koud was. Je mag zelf invullen hóe we dat wisten….

Na de nodige foto’s en filmpjes reden we door naar de tweede waterval, genaamd Lizzie Falls. Btw, de parkeerplaats was ondertussen aardig leeg geworden, plaatsen genoeg. De Lizzie Falls lag op 10 minuten rijden. Deze waterval hadden Rob en ik nog niet gezien. De auto parkeerden we aan de rechterkant, hier genoeg plek, en de waterval lag aan de linkerkant. We merkten algauw dat om deze waterval te bereiken we een kleine maar pittige hike moesten doen. Rob en ik waren op onze flipflops. Het was net aan te doen, maar de wortels staken de grond uit. Het was echter de moeite waard. Het was een cascade waterval, dus hij was in gedeeltes. Hij was aardig “woest”. Door de bomen kon je hem niet helemaal in enen filmen, maar het is aardig gelukt. De terugweg ging een stuk makkelijker.

We reden naar de derde en laatste waterval van vandaag, de Ellinjaa Falls, ook niet zo ver rijden. Daar moesten we ook een klimmetje doen, maar niet zo erg als de vorige. Rob en ik waren nu voorbereid, we hadden de wandelschoenen aangetrokken. Hans en Mo hadden al constant goede schoenen aan. Ze waren wel nodig voor de slibberige rotsen, die we moesten beklimmen als je mooie foto’s en filmpjes van de waterval wilde maken. En die foto’s en filmpjes zijn erg mooi geworden. Het is ook een indrukwekkende waterval.

Na alle watervallen was het toch wel tijd geworden voor onze accommodatie. Dat was nog 35 minuten rijden. Onderweg deden we nog de nodige boodschappen, want we zitten midden in het regenwoud zonder winkel. We besloten dat Mo en Hans vanavond zouden koken en Rob (en ik?) morgenavond. Toen op weg naar ons onderkomen voor 2 nachten. Toen we bij onze accommodatie arriveerden, reden we al door het regenwoud. We zitten midden in het regenwoud. We hebben ieder een eigen cabin. De vriendelijke receptioniste legde ons het een en ander uit over het woud en het park. Je hebt hier vele soorten vogels (Mo blij!). Als je fruit op de rand van de veranda bij je cabin legt, komen er vogels op af (Mo blij!). Er is een verzamelplaats waar rond 19.30 uur allerlei kleine dieren tevoorschijn komen (Mo blij!). Je kunt een mooie wandeling maken in het park/regenwoud (Mo blij!). De was wordt voor je gedaan, als je dat wilt en is gratis (Linda blij!). Dus wij zullen ons wel vermaken de komende tijd. De cabins zijn erg mooi. We denken dat ze niet oud zijn. Na de spullen in de cabins te hebben gelegd, hebben we een biertje c.q. wijntje gedronken op het terras van Mo en Hans.

We gingen op tijd eten (Mo en Hans hadden heerlijke pasta gemaakt), want we moesten op tijd bij de verzamelplaats zijn. Dit was 100 meter vanaf onze cabins. Er kwamen aardig wat mensen diertjes spotten. Mensen van het park smeren op de boom rond een uur of 19.00 uur zoetigheid om kleine diertjes te lokken. Dat is leuk voor de toeristen. We hebben wat kleine possums en een paar dassen gespot. Zo bijzonder om dit in het echt te zien. Later hoorden we van een buurman, dat nadat wij weggegaan waren, er een hele grote possum nog kwam. Dus morgenavond maar langer blijven. Na de koffie bij ons in de cabin gingen we op tijd ieder zijn avond doorbrengen.

Zondag 16 juni 2024

Vandaag zouden we ieder onze eigen gang gaan. Ik was op tijd wakker en na een lekkere douche werd Rob ook wakker. We hebben binnen ontbeten, want het was nog frisjes buiten. Ik heb eerst twee wastassen weggebracht. Ik vroeg de receptioniste al of het niet te veel was, want ik zag dat er ook één tasje van een andere toerist lag. Ze antwoordde van niet. Gelukkig. Rob en ik wilden net weggaan om nog wat boodschapjes te doen, toen Mo en Hans buiten kwamen om te ontbijten. Na wat gepraat gingen Rob en ik op weg naar het stadje Malanda, dat op 15 minuten rijden ligt. Na het boodschappen doen, moesten we even wachten tot 10.00 uur voordat de drankenwinkel open gaat, want de wijn was op en een nieuwe was toch wel gewenst voor de wijndrinkers (ik niet, hoor). Zoals jullie al begrepen hebben, moet je drank in een daarvoor bestemde winkel kopen. Ik vroeg aan de verkoper waarom Rob zijn legitimatiebewijs niet hoefde te laten zien, omdat hij dat altijd moet laten zien bij het kopen van drank. De verkoper antwoordde dat dat niet nodig was, omdat hij wel kon inschatten dat Rob niet echt jong meer was. Au, die zit, Rob (haha), maar hij zei het vriendelijk. Hierna liepen we het stadje nog even door op zoek naar een magneetje (die sparen wij al járen). Helaas nergens te vinden. We zagen een leuke aparte winkel, waar van alles te koop is en waar je ook koffie kon drinken. Dat hebben we gedaan.

We besloten terug te gaan naar onze cabin, echter met een omweggetje. Dichtbij ons park ligt op 1,1 km het Lake Eacham. We liepen naar een uitzichtpunt en kwamen in gesprek met een Nederlands echtpaar. Btw, het meer was erg mooi. Helaas moesten we terug, want we hadden boodschappen in de warme auto. We zouden later nog wel terug gaan. Op het moment dat we wegreden, kwamen we Hans en Mo tegen, die hadden dit lopend afgelegd.

Bij terugkomst in onze cabin gingen we al het een en ander inpakken, want morgen vliegen we naar Sydney. Al die losse spullen moeten toch weer in de koffers op een of andere manier. We konden niet door, want we moesten nog wachten op de schone was. Net op het moment dat we zouden lunchen, kregen we een appje van Monique met het bericht dat ze een mooie picknickplaats hadden gevonden en of dat we daar misschien wilden picknicken. Tuurlijk wilden wij dat. Wij hebben het een en ander ingepakt en zijn op weg gegaan, ook lopend. Het was een half uur lopen. We hebben gezellig gepicknickt, de eerste keer van onze reis. We hopen dat er nog wel meer zullen volgen. Hierna liepen we met zijn allen terug.

Rob, Mo en Hans gingen zwemmen en zonnen en ik ben met dit blog begonnen. Toen Rob weer terug kwam, had hij de schone was al mee. Wat een service van het park! Wij kunnen weer even voort met de schone slips.

Rob was aan de beurt om deze avond te koken en heeft gebakken zoete aardappelen en sla met lekkere bbq-worstjes gemaakt. Toetje toe. Het was heerlijk.

Hierna besloten we toch maar om niet naar de verzamelplaats te gaan om diertjes te spotten, want de koffers moeten worden ingepakt. Morgenochtend om 06.30 uur moeten we weg om het vliegtuig in Sydney te halen. Het is anderhalf uur rijden. Op weg naar weer een andere omgeving: Sydney en de Blue Mountains. Zin in.

Groetjes,

Linda