Mo weer hier. Ik zal onze dagen in Cairns beperken tot de hoogtepunten; ons eet- en drinkgedrag zal jullie denk ik worst wezen. Bovendien heb ik nog wat dagen in te halen.

De eerste dag (13/6) in Cairns hebben we (Hans en ik) een excursie naar Green Island geboekt; een tropisch eilandje in de/het(?) Great Barrier Reef. De weg naar de terminal liep langs het strand en was een prachtige wandeling. Onderweg kwamen we twee prachtig gekleurd geklede dames met een parasol tegen. Ik sprak ze aan en vroeg of ik een foto mocht maken. Er ontstond een leuk gesprek en de Aziatische dame (Taiwanees bleek later) wilde ook een selfie met ons. Ze vroeg vrienden op Facebook te worden om de foto te kunnen sturen. Dat kreeg nog een staartje.

Met een grote catamaran voeren we op een rustig zeetje, maar met een behoorlijke snelheid naar het eiland. Ik had me er enorm op verheugd; we hebben ooit gesnorkeld bij Bonaire en Egypte en verwachtte dezelfde schoonheid aan vissen. Die zijn er ongetwijfeld …. maar niet daar, op een verdwaalde na. Althans, héél veel vissen, maar niet die mooie (geen koraalrif bij het eilandje). Het eiland daarentegen was dicht begroeid met de prachtigste planten (die wij in NL in onze huiskamer hebben staan) en het stikte van de vogels die duivengedrag vertoonden; overal waar eten was, waren ze in grote getalen. (Even gegoogled; het betrof de geelbandral.) Het strand gaf een bountyeilandgevoel, dus we hebben evengoed met volle teugen genoten.

Op de terugweg was het inmiddels flink gaan waaien en zaten we aan de verkeerde kant van de boot. Nadat eerst de golven over het dak kwamen en we alleen wat spetters hadden, liep op een gegeven moment 30 liter water van het dak … precies daar waar wij zaten. We waren tot de draad toe nat. Godzijdank zaten de camera’s in tassen die van binnen droog bleven.

De zon was al flink aan het zakken. Nog een tijdje aan de Esplanade in de zon gezeten, maar droog werden we niet meer. Gezellig was het daar wel: eind van de dag is het daar een enorme gezellige drukte van mensen die mediteren, yoga beoefenen, voetballen, hardlopen, chillen, bbq’en etc. Half uurtje teruggelopen naar ons hotel en pelikanen gespot! M’n dag kon niet meer stuk.

De volgende dag een excursie naar het nabij gelegen Karunda geboekt. Heen met een gondel die over het regenwoud ‘vliegt’, terug met de trein over een legendarische spoorlijn, die langs watervallen door het regenwoud rijdt. We werden opgehaald bij het hotel door een busje met een overenthousiaste buschauffeur die direct een teleurstellende mededeling had: de trein reed niet ☹ We konden omboeken, ons geld terugvragen óf met zijn busje terug. Uiteraard gingen we voor de laatste optie. In Karunda koos iedereen ervoor via de promenade naar de marktjes te lopen; Hans en ik gingen echter buitenom via de rivier. Schitterend; alsof we in de film ‘bridge over river Kwai’ waren beland. Karunda zelf heeft een hippieachtig/zwartemarktachtig sfeertje (als je wel eens in Budapest bent geweest: de ruïnebars hebben daar ook zo’n sfeertje). We hebben koala’s gezien in Kurunda Koala Gardens (volgens mij waren het poppen in de boom; zat geen beweging in 😉) en papegaaien gevoerd in Birdworld. Een Pakistaanse schrok zo van een papegaai die op haar schouder ging zitten, dat ze dat beest bijkans dood sloeg. Stom wijf.

Halverwege de dag kreeg ik een berichtje van de Taiwanese dame die we op de boulevard hadden gesproken: ‘hebben jullie zin om bij mij een eenvoudige maaltijd te komen eten? Er komen ook nog wat anderen, waaronder een Nederlandse vriend’. Totaal buiten onze comfortzone en in Nederland zouden we vriendelijk bedankt hebben, maar nu dachten we: doe’s gek. Ik schatte de dame op een jaar op 40, dus dacht nog: wat moet ze met die ouwe lui.

Ze wilde ons per se op komen halen en aangekomen bij haar huis zaten een Schotse vrouw van een jaar of 60, een Canadees die we 75 hadden geschat maar de 90 had aangetikt en een Nederlander van een jaar of 70 (maar daar zal ik ook wel naast zitten); allen al járen woonachtig in Australië. Toen de Taiwanese het over een kleinkind had, dacht ik: die is vroeg oma geworden (in de veronderstelling dat het kleinkind dan ook een klein kind was). Het kleinkind was echter 17 … Ik informeerde voorzichtig naar haar leeftijd: ze bleek 69.

Slik.

We hadden een heerlijke avond met eten met geanimeerde gesprekken. De Australische Nederlander heeft ons terug naar ons hotel gebracht. Als je met de flow meegaat, kan het leven mooie verrassingen in petto hebben.

De volgende dag kwamen Rob en Linda ons ophalen om met z’n vieren verder naar het regenwoud te rijden. Daar heeft Linda al over geschreven. Ik wil nog even toevoegen: het was GEWELDIG daar. De vogelgeluiden (van o.a. de Lewin’s Honeyeater en Kookaburra’s), de wildlife ’s avonds, de planten: mij kan je daar wel een weekje kwijt met een fototoestel (die overigens zelden doet wat ik wil, maar dat terzijde).

Vandaag (maandag 17 juni) zaten we om half 7 in de auto om naar het vliegveld van Cairns te rijden. Na en voorspoedige vlucht zijn we aangekomen in Sydney, vanwaar we met een auto naar onze huidige accommodatie zijn gereden: een Airbnb-huis vlak bij de Blue Mountains. Een huis met de sfeer uit de jaren 30, maar van alle gemakken voorzien. Wel even schakelen: zaten we gisteren nog bij het zwembad in een graadje of 25, hier is het momenteel 6 graden. Het is hier sowieso een totaal andere wereld, maar voor zover ik nu kan beoordelen ook weer prachtig. Maar kóud! Zijn in de schemer naar het uitzichtpunt gelopen vanwaar we de Blue Mountains konden zien, wat gegeten in een restaurant (met onze jassen aan!) en daarna naar een verlichte waterval (inmiddels pikkedonker en pas half 6 ’s avonds). Naar beneden ging té makkelijk. Eenmaal boven, buiten adem (behalve Hans, zo irritant!) hadden we het niet koud meer.

Het is nu half 9 ’s avonds. We gaan aan de koffie en een kaartje leggen o.i.d. Laters!