Vrijdag 21 juni 2024

Allereerst willen we jullie bedanken voor de commentaren op onze verhalen, dat vinden wij leuk om te lezen. We hebben zelfs “vaste” mensen, die bij ieder verhaal iets plaatsen. Leuk !

Vanmorgen ging weer op tijd de wekker, want de shuttleservice van het hotel stond om 06.15 uur klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Het was een kort ritje en we waren ruim op tijd op het vliegveld. We gaan namelijk naar Melbourne, de Great Ocean Road rijden. Als eerste op het vliegveld kijken we altijd op de borden of onze vlucht op tijd gaat en waar we de koffers kunnen droppen. Gisteravond had Rob ons al ingecheckt. Rob kijkt op het bord en ziet dat onze vlucht gecanceld is. Monique beaamt dit, zij ziet het ook…. Ik kijk snel op de mail, geen bericht te zien. Wat nu? Wij naar de balie en om uitleg gevraagd. De vriendelijke meneer achter de balie boekt ons zonder blikken of blozen om naar de vlucht van 12.00 uur. Dit vinden wij jammer, want dan zijn we een hele ochtend kwijt (en veel te vroeg ons bed uit, maar dat terzijde!). Het wordt ons mar niet duidelijk waarom de vlucht is geannuleerd…. Opeens out of the blue zegt de vriendelijke meneer hoe wij erbij komen dat onze vlucht is geannuleerd, want hij is helemaal NIET geannuleerd. Oeps, rode koontjes bij ons allemaal. Dus we moeten weer teruggeboekt op onze originele vlucht van 8.15 uur…. De vriendelijke meneer blijft vriendelijk. Als alles weer (terug)geregeld is, lopen we gauw weg met duizenden excuses…. We hebben volop de tijd om hier nog eens stevig over te discussiëren wat er gebeurd is….

We konden op tijd boarden. De vlucht (de befaamde, beroemde) vertrekt zelfs voor de daadwerkelijke tijd. Het is sinds lange tijd dat Rob en ik weer eens mogen meemaken dat een vliegtuig op tijd vertrekt en wij vliegen toch wat af… Het is maar 1.20 uur vliegen. We mogen, zoals op elke domestic vlucht, gratis eten en drinken uitzoeken voor een bepaald bedrag, omdat Rob met alles boeken toentertijd member van Jetstar is geworden. Dat is natuurlijk mooi meegenomen. Echter, omdat het ditmaal een korte vlucht is, krijgen we voor AUD 5,-- minder. Maar wij klagen niet!

We kwamen om 9.45 uur aan in Melbourne op het vliegveld Avalon. Dit is het kleinste vliegveld van Melbourne. De grootste (internationale) luchthaven is Melbourne Airport, daar vliegen we over een paar dagen weer vandaan. Maar zover is het nog niet. Zoals ik al zei, het is een klein vliegveld en de koffers lieten ook niet lang op zich wachten. Het autoverhuurbedrijf zat één deur verder en Rob was de 2^e persoon in de rij. Dat ging vlot allemaal. We hadden een Isuzu Mux 3 liter diesel gehuurd. Dat was wel even iets anders dan onze vorige auto’s, de Kia Carnival. Helaas was die daar niet te huur. Dit was ook een 7-zitter, maar lang niet zo lekker zittend en rijdend dan de vorige. We zijn verwend.

Voordat we op pad gingen naar de Great Ocean Road even snel boodschappen gedaan in Geelong. Daar langs de boulevard gewandeld en iets verderop gepicknickt. Daarna gingen meteen op pad, we hadden namelijk een rit van 2 uur voor de boeg. We hadden wel wat stops onderweg ingepland. Onze eerste stop was bij een mooi uitzicht op zee, dit was nog geen Great Ocean Road (vanaf nu noem ik die GOR). Onze 2^e stop was bij vuurtoren met veel groen erom heen en mooi uitzicht op zee. Daar hebben we even wat tijd gespendeerd en de nodige filmpjes en foto’s geschoten. We zijn ook nog gestopt in het plaatsje Lorne. Hier hebben Rob en ik vorig jaar geslapen. De bestemming hier was Teddy’s Lookout, die uitkijkt over de GOR. Zijn naam dankt hij Edward, zoon van koningin Victoria. Verder is het hoogste uitzichtpunt van de GOR en geeft vergezichten als geen ander. Het ligt ietwat verstopt bovenop een heuvel aan een smalle landweg. Als laatste stop vandaag was de Memorial Arch. Dit is het startpunt van de GOR en waarschijnlijk het meest gefotografeerde hoogtepunt (op de 12 Apostles na). Het is een kunstige, houten boog met de grote letters “Great Ocean Road”. Een foto zit in de fotogalerij. Dus we zaten nu daadwerkelijk op de Great Ocean Road: een weg langs de zuidkust van Australië in de staat Victoria. De weg van 243 km lang ligt tussen Torquay (oostkant) en Allansford nabij Warrnambool (westkant). In 1919 werd begonnen met de aanleg door soldaten die van de Eerste Wereldoorlog terugkwamen. Ze bouwden eraan tot 1932. De GOR werd gewijd aan de slachtoffers van de oorlog en is dientengevolge het grootste oorlogsmonument voor slachtoffers uit de Eerste Wereldoorlog. De weg voert langs verschillende bezienswaardigheden en heeft prachtige kustlijnen en voert door mooie landschappen.

Hierna werd het toch wel tijd om in één streep door te rijden naar Apollo Bay, waar we een prachtige kamer in een aparthotel hadden. Jammer dat we hier maar één nacht verblijven. Mo en Hans boden ons een etentje aan voor het organiseren e.d. van de reis. We hebben heerlijke langzaam gegaard rundvlees met groente en aardappelpuree gegeten. Hierna werd het tijd om vroeg de koffer in te duiken na de lange, lange, maar mooie dag.

Zaterdag 22 juni 2024

Vandaag om 9.00 uur verzamelden we bij de auto met al onze spullen. Tijd om de Great Ocean Road helemaal te rijden, een rit van een goede 200 km, maar met diverse stops. Het was bewolkter dan gisteren, maar dat zou moeten openbreken. Het weer is een stuk kouder. We hebben dan ook de jassen wel nodig. Onze eerste stop zou zijn de 12 Apostles, maar dat was nog wel een stukje rijden. Daarom eerst een stop gemaakt op het mooie strand, die bijna de hele GOR aan onze linkerhand ligt. Daarna kwamen we een bord tegen met Princetown Beach. Een stukje lopen door het mooie bos totdat je over een stuk strand loopt en tegen de zee aanloopt. Met die mooie rotsen eromheen: prachtig. We zagen ook kangoeroe-pootafdrukken tegen. Helaas geen gezien. Teruglopend naar de auto waren we Hans en Monique kwijt. Die bleken achteraf een “natuurlijke” pisstop te hebben gemaakt, maar Monique had ook een encounter gehad met een hele grote kangoeroe. Ze was zeer onder de indruk.

Door naar de 12 Apostles. 1 km voor de Apostelen hebben we Hans en Monique eruit gegooid, die wilden graag de Gideon Steps doen: kliffen in de vorm van een trap die uitkomt op een heel mooi strand en die komt weer uit bij de 12 Apostles. Rob en ik gingen lunchen in Port Campbell, een leuk plaatsje 7 km verderop en waar we toevallig vorig jaar een nacht hebben geslapen. Terugkomende bij de 12 Apostles waren Hans en Monique klaar met hun wandeling en hadden de apostelen al gezien. Rob en ik gingen gauw nog even een foto maken bij de 12 Apostles, hoewel het er na al die jaren nog maar 7 zijn! Het blijft een mooi gezicht. Vorig jaar was het stervensdruk, nu viel dat reuze mee.

Toen met zijn allen weer in de auto, nog een bakkie gedaan in Port Campbell, om naar Lord Ard Gorge te rijden. Die is vernoemd naar het vergane schip dat vernoemd was naar het gelijknamige meer in Schotland.

Door naar de London Arch (voordat de “brug” in zee stortte Londen Bridge).

Door naar de Grotto (mijn favo!): een door een zinkgat ontstane combinatie van een spuitgat (blowhole) boog en grot.

De dag zat dus behoorlijk vol. Tijd om naar ons hotel te gaan, want we wilden voor donker aankomen en het begint hier even na 17.00 te schemeren. Ons hotel stond in Warrnambool. We rijden er tegenaan en Rob en ik dachten gelijk dat dit hotel toch wel heel erg bekend voorkwam. Inderdaad, hier sliepen wij vorig jaar dus ook. Grappig, zelfs de WiFi deed het nog!

’s Avonds hebben we heerlijk Italiaans gegeten in een gezellig restaurant, dat aardig vol zat, wat wil je ook op zaterdagavond. Vermeldenswaardig is nog dat er een hele bijzonder schilderij op de muur van het restaurant was geschilderd met naakte vrouwen.

Zondag 23 juni 2024

Vanmorgen om 9.30 uur verzamelen bij de auto. We hadden namelijk een excursie geboekt bij het Warrnambool Wildlife Encounters. Dit lag op 15 minuten rijden. Wat hebben wij daar genoten. Het is een beleving met allerlei soorten Australische dieren. We zaten in een ruimte met ongeveer 30 man, waar een gids het een en ander vertelde en waar de één na het andere diertje tevoorschijn werd gehaald, bijv. een slang, de zwartkop python (néé, geen giftige). Degene die deze slang om de nek wilde hebben, kreeg hem dus om zijn nek. Rob en ik bedankten voor de eer (hoewel ik het toch geprobeerd heb, ik heb hem 2 seconden om mijn nek gehad!). Hans en Mo hebben de slang een tijd om hun nek gehad. Chapeau. Allerlei diertjes en dieren werden gehaald en in de armen gelegd van de bezoekers, ook de kleine kinderen kregen kleine beestjes in hun armen. De groteren kregen ook een hele zware slapende wombat van 23 kg in zijn armen. We hebben hem alle vier in de armen gehad. Kicken. Verder diverse soorten buideldiertjes, ook een kleine kangoeroetje. De andere namen ben ik vergeten. Ook de kookaburra ontmoet. Dit is een lachvogel en een ijsvogelsoort. De naam lachvogel sluit op de roep van deze vogel die erg op de menselijke lach lijkt. Deze vogel is niet mensenschuw en is makkelijk benaderbaar.

Na deze ontmoetingen (encounters) kregen we een emmertje voer in onze handen en gingen we naar buiten. Daar waren de kangoeroes, die we mochten voeren. Zo lief. Er liepen zelfs enkele witte kangoeroes. Er liep ook een emoe en wat herten. Na wat uitleg, gingen we een hekje door naar de lachende uil. Ik zag ondertussen boven een schutting/poort uit mijn favo’s: de koala’s. Deze poort ging gelukkig ook open en daar mochten we de koala’s van boven en beneden van links naar rechts fotograferen. We mochten ze zelfs onder begeleiding aaien. En laten ze nou ook wakker zijn, want koala’s slapen 20 uur per dag. Er sprong zelfs één van de ene tak naar de andere. Na vele foto’s en filmpjes gingen we nog naar het “natte” gedeelte met gansen, een zwarte zwaan, pauwen e.d. Toen dachten we dat het nou wel klaar was, nee, er was nog een gedeelte met dingo’s. Ja, daarna was het toch echt op! Wat hebben wij genoten. Dit maak je niet vaak mee. Het was ook een speciale excursie.

Hierna moesten we nog 275 km rijden naar Melbourne, onze eindbestemming van vandaag. We hadden honger en dorst, dus nog gestopt bij weer een leuk koffietentje, waar we tevens een broodje bij aten. Toen door naar Melbourne, waar we om 15.30 uur arriveerden bij ons hotel. Je merkt dat je in een grote stad bent, want het was – ondanks dat het zondag was – behoorlijk druk. Onze auto konden we in de garage zetten.

We hebben morgen de hele dag de tijd om Melbourne te verkennen. Rob en ik zijn hier eerder geweest. Het is een aardige stad, maar kan niet tippen aan Sydney. Morgen vroeg in de avond gaan we naar het vliegveld (het grootste waar ik eerder over schreef) waar we om 22.45 uur gaan vliegen naar Perth, onze alweer laatste bestemming in Australië! Mo en Hans gaan een paar daagjes naar hun oude buurtjes met de trein en Rob en ik zien Irene en Cory nog een paar daagjes in Perth (kan niet wachten), voordat we weer voor een jaar afscheid moeten nemen, maar zover is het nog niet.

Groetjes,

Linda