24 Juni hebben we de hele dag in Melbourne vertoefd. Ik (Monique) had ’s morgens eigenlijk niet zo’n zin in de drukte van de stad, maar eerlijk is eerlijk: ik vond het leuker dan ik dacht. We dachten trouwens in Azië terecht te zijn gekomen: meer Aziaten dan blanken (mag dat nog?!?) tegengekomen. Melbourne is qua gebouwen een rare mix van gezellige oude gebouwen in Engelse stijl en giga hoge strakke torens.

Ieder stel ging z’n eigen weg. Dat liep anders: ruim een half uur lopen van ons hotel af (en we waren echt random een kant op gegaan) lopen we Rob en Linda tegen het lijf. Was in Sydney ook al gebeurd. En geloof me, da’s in zo’n mega stad héél erg raar.

De botanische tuin, volgens een wat groezelig mannetje die als vrijwilliger de toeristen de weg wijst de op een na mooiste van de wereld, was inderdaad een groen pareltje in die grote stad.

’s Avonds vlogen we naar Perth; een vlucht van 4,5 uur. Ik heb er weinig van meegekregen: tijdens het kijken van een film vielen m’n ogen dicht en heb geslapen tot de landing. Het was in Perth inmiddels 00.30 uur (maar twee uur vroeger dan in Melbourne).

25 Juni zijn Rob en Linda in Perth gebleven en zijn Hans en ik met trein, underground en bus naar ons motel in Mandurah gereisd. Een reis van ruim 2 uur voor nog geen 3 euro p.p. Dat kon niet kloppen, dachten we. We hebben het drie keer gevraagd en zijn gecontroleerd: het klopte echt. Voor dat geld koop je bij ons nog niet een enkeltje Beverwijk!

De volgende dag werden we wakker terwijl het stortregende en de temperatuur nogal was gaan zakken. De lokale bevolking is dat absoluut niet gewend, dus die lopen met 14 graden al met ijsmutsen op. We zagen zelfs honden met een jas aan. Na het ontbijt kwamen onze oude buren ons ophalen, die in de buurt van Mandurah zijn gaan wonen. (Zij is oorspronkelijk Australisch.) Het weerzien was ontzettend leuk en warm. Na koffie, taart en bijpraten in hun huis namen ze ons mee naar een baai met dolfijnen (we konden ze bijna aanraken, zo dichtbij!) en naar een veldje waar de kangoeroes lagen te chillen. Ook kwamen we langs een memorial van een man die tijdens het surfen door een haai was gegrepen: eerst kwam de man aanspoelen en later z’n surfboard met z’n been eraan vast… Gebeurt niet vaak, maar je zal de pechvogel maar wezen … Het weerhoudt onze buren niet om zelf te surfen. Overigens waren de golven daar zó gaaf; zulke hoge had ik alleen nog maar op film gezien.

Een super dag dus met een gouden randje, die we afgesloten hebben met een maaltijd in de Ierse pub.

Ik wil nog vertellen over de aboriginals en wat andere typisch Australische zaken, maar ik moet sluiten: Hans en ik hebben een kookbeurt vanavond en het is bijna etenstijd. Tot later! Monique

Addendum Rob en Linda

Melbourne. Rob en ik hebben 2 jaar geleden deze stad al bezocht. Wij vinden het niet zo’n geweldige stad, maar hebben er toch wel een leuk dagje van kunnen maken. We gingen met zijn viertjes dan ook al op tijd naar het vliegveld, waar we nog een paar uurtjes moesten doorbrengen. Om 22.45 uur moesten we vliegen. De vlucht ging aardig op tijd. We kwamen om 03.00 uur aan in Perth. De tijd in Perth is 2 uur vroeger dan in Melbourne, dus de tijd ging ineens terug naar 01.00 uur. Met de shuttlebus van ons verblijf kwamen we aan in onze accommodatie. Na een kopje thee gauw onder de wol. Bekaf!

De volgende ochtend gingen Rob en ik al vroeg weg, want wij gingen de auto ophalen op het vliegveld, want wij zouden naar Perth rijden. Zoals Mo boven beschreef gingen zij een paar dagen met de oude buurtjes optrekken. Nadat we de auto hadden zochten we eerst een restaurant om eens lekker te ontbijten. Was wel een half uurtje rijden. We hadden heerlijke ontbijtgerechten (o.a. Eggs Benedict, mijn favo). Hierna reden we snel naar Perth centrum, want daar wachtten Irene en Cory op ons. We hadden nog 2 dagen met elkaar. Zo fijn! Eerst gaven we onze spullen af in hotel Oaks, waar Irene en Cory ook verbleven. Na de liefdevolle begroeting (hoe fijn was dat !) gingen we op weg. Eerst een koffie in het centrum van Perth gedaan en daarna met een Uber naar Fremantle, zo’n 35 minuten rijden. Daar gingen we de gevangenis bezoeken. We deden een tour met een gids. We moesten even drie kwartier wachten, maar dat was geen straf. Het was mooi weer en we gingen het centrum van Fremantle in. Het is een leuk stadje met een goede vibe. De gevangenistour, we deden de True Crime Tour, was zeer interessant. We hadden ook een goede gids. Na de tour gingen we naar de Brewery waar we een biertje dronken en wat te eten namen. Daarna was het tijd om terug te keren naar downtown Perth. In ons hotel was de kamer klaar. We besloten even een uurtje voor ons zelf te nemen. Om 1830 gingen we naar de Italiaan, niet ver van het hotel, met 4 minuten waren we daar. Het was een prachtig pand, helaas duurde het een hele tijd voordat er gevraagd werd of we iets te drinken wilden, laat staan eten. Ineens stond de chef bij ons tafeltje en bracht ons een paar borden met gerechtjes om te delen. On the house, zei hij en met excuses dat onze tafel gewoon vergeten was. Hij was ook pissig op zijn personeel, dat ze zo met ons om gingen. Kort hierna kwam het eten dat heerlijk was. Rob ging op het eind afrekenen en kreeg zowaar 10% korting op de rekening. Mooi meegenomen. De jongelui namen ons mee naar een rooftopbar, 18 etages hoog. We hadden een mooi uitzicht op Perth met al zijn lichtjes. Een ieder nam een cocktail. Ik had iets met limoncello. Ik zocht nog naar Sex on the Beach, maar dat schonken ze niet. Dat vind ik namelijk de lekkerste cocktail. Het is zeker ouderwets, net als ik…. Ik moet wel zeggen, Rob is niet van de cocktails, hij nam een gewoon ouderwets biertje, dat prima smaakte. Hierna liepen we terug naar ons hotel en namen daar afscheid van elkaar.

De volgende ochtend gingen Rob en ik uit ontbijten en daarna door naar het water. Daar was het erg gezellig. Helaas was het weer minder dan dinsdag. Het regende af en toe. Irene en Cory appten ons dat ze in een gezellig restaurantje zaten en of we ook kwamen. Toen we eenmaal binnen waren, begon het aardig te regenen. We zagen in de bar een man met rossig haar dat bijna tot de grond kwam. Ik heb hem stiekem gefotografeerd. Na het eten en een wandeling door het centrum gingen Irene en Cory met onze auto naar een ander hotel, dat geboekt is door de firma waarvoor zij werken, want Irene moet donderdagochtend om 06.00 uur vliegen naar haar werk. Wij hebben nog even gerust op de kamer, want ondanks alles is Rob af en toe best wel moe. We hadden om 16.00 uur afgesproken om te bowlen. Op 7 minuten wandelen vanaf het hotel. We bespraken 2 games (Euro 100,--!). Het eerste potje won Irene, het tweede potje won Cory. Het was heel gezellig, zonde dat wij oudjes verloren. Na het bowlen hebben we een drankje gedaan in het bowlingcentrum en nog even op de boksbal gepuncht. Ik had meer punten dan Rob!! Cory won. Irene was een goede tweede. Na nog een drankje gingen we in de photo-booth rare foto’s maken. Toen nog een drankje. De tongen kwamen goed los en we hebben nog fijne gesprekken gehad. Toen was het toch echt tijd om naar het hotel te gaan, want Irene moest vroeg haar bed uit. Cory zou vrijdagochtend naar het werk vertrekken. Bij het hotel hebben we dan ook écht afscheid moeten nemen. Met een traan en een lach stapten de jongelui in een Uber, die hen naar hun hotel bracht. Ze zijn van plan volgend jaar naar Nederland te komen. Dus we moeten nog een jaartje wachten. Fijne dagen met ze gehad, maar afscheid doet altijd pijn….

Donderdagochtend gingen wij ook weer op pad. We gingen Hans en Monique oppikken in Mandaruh. Het weer was niet al te best. Om 10.30 uur reden we voor bij hun hotel. Eerst even een bakkie gedaan. Daarna liepen we met zijn allen een rondje. Leuk stadje daar. Wat zij de dag ervoor hadden gezien, waren dolfijnen in het wild. Dát wilden wij natuurlijk ook zien. Was niet ver rijden en Rob en ik hebben ook erg genoten van de dolfijnen in het wild. Het leek net Dolfinarium, ze maakten ook sprongen. Gááf! Hierna reden we naar een stukje strand met hele hoge golven. Mo en ik liepen voorop en de golven waren door het mindere weer véél hoger dan de dag ervoor. Plots kwam er een golf, Mo en ik moesten “rennen voor ons leven” (lees we wilden niet nat worden). Ik heb het gefilmd en je hoort een paar gillende keukenmeiden op het filmpje. Dit filmpje is natuurlijk geheim en gaat niét het internet op….

Hierna was het tijd om naar onze accommodatie te rijden, een rit van zo’n anderhalf uur. Onderweg gingen we in restaurant Cut (zo heet het écht) lunchen met uitzicht op het water en waar de dolfijnen ook kwamen (wel ver weg, maar toch). Onze accommodatie zag er erg leuk uit aan de buitenkant. Echter, binnenshuis waren er toch wel wat mankementen. We zouden ’s avonds in de gemeenschapsruimte nog een kaartje leggen, maar het was er koud en niet echt schoon en het stonk naar barbecue. Voor deze ruimte waren een man en vrouw aan het barbecueën. De man met korte broek, hempie en slippertjes aan. We vroegen nog of hij het niet koud had. Dat had ie dus niet. Hij zag er ook onverzorgd uit. Het duurde geen 10 minuten dat ie naar binnen kwam om zich warm aan te kleden. Wij waren snel vertrokken uit die ruimte en gingen op tijd onder de wol.

Vrijdag 28 juni

Om 9.00 uur alles ingeladen en op weg naar Busselton, de pier (Jetty) Het was maar 10 minuten rijden. De pier is 1800 m lang. Wij hebben hem bewandeld. Aan het eind was een gebouwtje waar we een rondleiding deden, waarbij je elke keer een trap afging en bij ramen naar buiten kon kijken en vissen zag zwemmen. Was leuk. De weg terug op de pier gingen we met een treintje. Eerst moesten we een half uur wachten, voordat-ie kwam. In het treintje hebben we heerlijk gelachen. De trein ging zó snel, je moest je goed vasthouden en hopen dat je niet het raam uitgeslingerd werd. Ik bedoel eigenlijk de trein ging zó langzaam…..

Eerst een bakkie met wat lekkers gedaan. Hierna de auto weer in en een supermarkt opgezocht voor een picknick. Na een uurtje rijden had Mo een leuke plek gevonden om te picknicken. Het was een soort van camping/park. Later bleek dus dat het onze accommodatie is voor twee nachten! Toeval bestaat niet. We vonden wel een andere plekje om een broodje te eten, namelijk in een mooi parkje genaamd Rotary Park, waar we nog een wandelingetje hebben gemaakt. Hierna door naar onze accommodatie en boodschappen gedaan voor vanavond. We koken om en om deze twee avonden. Vanavond had Hans (met de hulp van Monique) heerlijke pasta met zalm en broccoli gemaakt. Onze kamers hebben geen keuken, dus we moesten gebruik maken van de buitenkeuken. Morgen is het onze beurt. ’s Avonds zijn we nog naar het centrum gelopen (1 km) om gezellig een biertje te drinken. Het was een sportcafé en we zagen op de televisie de TT van Assen!

We hebben minder uitgebreid geschreven als gebruikelijk, maar zoals jullie merken, we doen zoveel dat we ’s avonds soms te moe zijn en hierdoor geen zin hebben om het blog te schrijven. Maar jullie zijn weer op de hoogte. We vermaken ons prima. De tijd gaat nu hard. Nog 4 nachtjes Australië voordat we dinsdag naar Kuala Lumpur vertrekken.

Groetjes,

Linda