Zaterdag 29 juni 2024

We hadden een volle dag in Margaret River. We hadden geen haast, maar we zaten toch om 9.30 uur in de auto. We hadden wat stopjes gepland, maar lieten de verdere dag maar op ons afkomen. Het eerste waar we een korte stop maakten, was een wandeling door een woud (ik ben de naam vergeten, als het al een naam had, want ik herinner me alleen het woord “walk trail”). Hierna waren we op weg naar onze eerste geplande stop bij een kleine waterval, toen we plotsklaps een veld met vele kangoeroes zagen. Natuurlijk even een fotootje en filmpje schieten. Daarna door naar de waterval. Het was geen volle waterval, maar even leuk om mee te pakken. Na wat rijden kwamen we op de Caves Road terecht, een weg waar héél veel grotten aan lagen. We hebben meteen maar de eerste gepakt, te weten de Calgardup Cave. Hier deed je een self-tour met helmen met lampjes erop. Een charmante foto staat in de galerij. De verkoper van de kaartjes had een gids kunnen zijn, want hij kon zoveel gepassioneerd over de grot vertellen. Ik snapte later ook wel waarom hij geen gids was/wilde zijn, want in de grot kon je twee kanten op. De eerste was vele trappen naar beneden én je moest 30 meter gehurkt de grot door met alleen een lichtje op je hoofd. Daarna door naar de andere kant, maar je moest eerst weer vele trappen omhoog. De andere kant had ook vele treden naar beneden, die later ook weer omhoog moesten worden beklommen. Terugkomend op de kaartjesverkoper: als je 3 of 4 keer per dag die treden op en af moet, ben je met je 40^e al gehandicapt voor het leven. Deze man was trouwens al een 60-plusser. Deze grot was de moeite meer dan waard.

We hadden wel een bakkie verdiend. De kaartjesverkoper (daar is-ie weer!) wist een heel goed pie-restaurant, 15 minuten verderop. We moesten ook zijn naam maar noemen. Wij daarheen. Een hele leuke tent midden in het bos. Het leek erg druk, maar het liep allemaal snel door. We hadden een mooie tafel nabij de houtkachel, dus koud hadden we het niet. De pies én de koffie smaakten verrukkelijk. Helaas kregen we geen korting door het noemen van de naam van de kaartjesverkoper….

We gingen door naar Hamelin Bay, een heel mooi strand, waar je de roggen zou kunnen zien zwemmen. Het strand was prachtig met wit zand, maar we hebben helaas geen rog kunnen spotten. Hans heeft nog even gespeeld met zijn drone en ons van bovenaf op de foto gezet. We zijn daar een aardig tijdje geweest, maar moesten weer door.

De kaartjesverkoper (die loopt toch als een rode draad door de dag) had ons verteld dat bij Finders Bay je whale-watching kon doen. Dat wilden we natuurlijk wel, maar dat was nog wel even rijden. Uiteindelijk daar aangekomen hebben we géén walvis gezien, maar het was wel een heel leuk stuk strand en groen. Geen spijt van gehad. Daarna zijn we weer teruggereden naar onze accommodatie in Margaret River, waar Rob en Linda (lees Rob) de beurt hadden om te koken. Lekkere gebakken aardappelen, sla en een bal gehakt. Hierna ging een ieder naar zijn eigen cabin om de laatste avond in deze leuke accommodatie in rust door te brengen.

Zondag 30 juni 2024

Vandaag vertrokken we naar onze laatste bestemming, Perth. Om 9.15 uur vertrokken we. Het zou een lange rit worden (275 km), maar dit gingen we natuurlijk niet in één keer rijden. We stopten bij een strandje, die we even hebben bekeken. Onderweg hebben we wat broodjes en beleg gekocht, want waar we heen gingen, konden we wel picknicken. We gingen namelijk naar Lake Clifton Thrombolites. Hier in het water liggen sedimentaire gesteentes van biologische oorsprong (gepikt uit Wikipedia. Zie deze pagina voor verdere informatie). Voordat we daar heen gingen, hadden we eerst een broodje gegeten, maar vanwege de zwarte vliegjes en het vallen van een beker melk (op mijn broek dus!), waren we snel uitgegeten.

We gingen door, want we moesten nog een eind rijden naar Perth. Onderweg kwamen we weer langs Mandurah, waar we de dolfijnen in het wild een paar dagen geleden gespot hadden. We besloten om daar een stop in te lassen. Helaas hadden de dolfijnen niet zoveel zin om zich te laten zien, hoewel we wel een paar vinnen hebben gespot.

Hierna door met onze rit naar Perth, maar eerst op een terras in het zon een drankje gedaan. Uiteindelijk kwamen we om 17.30 uur aan bij ons hotel in Perth. Het was het eerste hotel dat we ook hadden toen we de eerste avond in Perth aankwamen. Vlakbij het vliegveld, daar hadden we een appartement met 2 badkamers en 2 slaapkamers en een volledig geoutilleerde keuken. Wat bleek: we hadden precies dezelfde kamer als de eerste keer, nr. 26. Rob en ik gingen boodschappen doen, want we wilden chili con carne eten. In de supermarkt was het zoeken naar bruine bonen en mais. Gevonden. Monique zou koken en moest hard lachen bij het openen van de bruine bonen, dit was dus witte bonen in tomatensaus en de mais waren kikkererwten. Maar alles bij elkaar gegooid en het resultaat was lekker! De avond brachten we gezellig in het appartement door met keezen en een biertje.

Maandag 1 juli 2024

De tijd gaat nu hard. De laatste volle dag in Australië is aangebroken. Morgenochtend worden we om 06.00 uur door de hotelshuttlebus naar het vliegveld gebracht. We gaan morgen naar Kuala Lumpur, waar we 3 nachten zullen verblijven.

Vanmorgen vroeg hebben we de auto ingeleverd op het vliegveld. Hierna met de trein naar het centrum van Perth. Na een bakkie gingen we uiteen. Rob en ik gingen naar Kings Park met o.a. de botanische tuin. Daar zijn prachtige uitzichten. Hierna snel wat eten, want om 13.00 uur hadden Rob en ik een boottocht van 90 minuten op de Swan Lake met een snelle boot. Dit was erg gaaf en we hebben erg genoten. Ondertussen waren Hans en Monique op een terras neergestreken en ons geappt waar ze zaten. Wij er ook heen. Hans en Monique hebben heel veel gelopen. We waren allemaal bekaf en besloten terug te gaan naar ons appartement met de trein. Na wat rusten besloten we voor de laatste keer te gaan uit eten in een Taverne op 3 minuten lopen. We hebben een heerlijke afscheidsmaal gehad in deze Tavern. Heel bijzonder was, dat de vrouwelijke barbediende in haar lingerie rondliep te bedienen. Hoe dan? Helaas hadden wij een jongeman die ons eten bracht. We hebben maar geen foto genomen, want privacy gaat voor alles, hoewel als je er zo bij loopt… Ik weet wel, dat de mannen erg genoten hebben, van het eten dus…… Hierna moesten de koffers weer gepakt worden, want zoals ik al schreef vliegen we morgenochtend naar Kuala Lumpur en nemen we afscheid van Australië. We zijn zeer benieuwd naar Kuala Lumpur.

De jongelui zijn van plan volgend jaar naar Nederland te komen (yeah!).

Het allerlaatste verslag komt dus uit Kuala Lumpur óf heel misschien uit Nederland. Vrijdag zijn we weer thuis.

Groetjes, Linda